dag 5
Door: webmaster
Blijf op de hoogte en volg Sanne
22 Februari 2010 | Botswana, Gaborone
Dag 5. Francistown naar Elephant Sands.
De dag begon rustig, met een ontbijt en een helaas koude douche.
Daarna begon de eerste tocht naar een garage, want Hans zijn huurauto had 3 versleten banden. De jongen die hem in het hotel in Johannesburg had afgehaald wist ervan en had verteld dat ze op kosten van de verhuurder (“just done it”) vervangen mochten worden in iedere stad onderweg. Op het GPS systeem waarop we het programma Tracks 4 Africa hebben gezet, kan je iedere garage of overnachtingplek vinden. We reden eerst naar de Land Rover dealer, waar ik terwijl de mannen naar binnen gingen even probeerde of ik met mijn laptopje een draadloos internet kon vinden. YES, dat lukte en we konden rustig skypen met de kinderen thuis. Ondertussen ging Hans verder naar de banden dealer.
Toen we die weer gevonden hadden was Hans bezig met een snelcursus geduld voor African efficiency. Hij moest best veel geld zelf afrekenen omdat de banden-man het risico niet wilde nemen dat de verhuurder niet zou betalen, en het creditcard apparaat deed het niet. De ATM gaf geen geld aan de Nederlandse ING pasjes of Maestro card. Uiteindelijk kon hij net genoeg pinnen met zijn Visa card, de enige die gemakkelijk werkte. We reden als eersten weg, naar een benzinestation om de hoek, maar Hans en Helma kwamen niet. Net buiten bereik van de Walkie Talkie moesten we terugrijden naar de banden, want we wisten dat daar een auto achter Hans nogal lastig stond geparkeerd. Tim zat al met een krul in z’n neus bij het idee dat hij die wel even weg zou slepen. Maar Hans was al weg en we moesten even zoeken om weer binnen bereik te komen.
Daarna konden we op weg naar Nata. De Nata Lodge kenden we nog van een eerdere reis. Ik had er toen na een nachtelijk plasje de volgende ochtend een paar erg grote poezen-poten afdrukken gezien, vlak naast de plek waar ik had gezeten. Hoewel de Lodge niet in een officieel park ligt, zijn er hier in de omgeving veel wilde dieren. In 2008 is de Lodge afgebrand bij een grote bosbrand, maar vorig jaar is hij weer geopend. Het zag er niet druk uit, maar de gezelligheid en de bediening was zoals we het herinnerden.
Na de late lunch vertrokken we richting Elephant Sands, een kamp dat op de weg van Nata naar Kasane ligt. Vanaf ongeveer die plek begint de “hunters road”, een spoor in de wildernis dat vlak langs de grens met Zimbabwe loopt. Omdat we onderweg fikse regenbuien zagen die in de richting van de Hunters Road leken te vallen, wilden we aan de eigenaar van Elephant Sands vragen of de weg begaanbaar was. Bovendien wilden we er overnachten.
Elephant Sands is een plek in de bush waar de olifanten door het kamp lopen, op weg naar de waterhole die naast de bar ligt. Hij wordt gerund door Ben, Zuid Afrikaan die al meer dan 40 jaar hier is. Hij wordt geassisteerd door Jacco en een hele staf aan lokale mensen. We werden hartelijk welkom geheten en kozen voor een rondavel in plaats van een plekje op de campsite, want de regen was inmiddels begonnen. Volgens Ben konden we het tweede deel van de hunters road wel vergeten vanwege de modder, maar de eerste 80 km waren goed. Met behulp van de GPS konden we op 19 graden zuiderbreedte een brandgang nemen naar de asfalt weg naar Kasane, waar de Hunters Road parallel aan ligt. Hij vertelde over de olifanten die hier in het kamp regelmatig mensen aan het schrikken maken door hinderlijk tussen de tenten te blijven hangen of het zwembadje gaan staan leegdrinken terwijl de verschrikte baders verstijfd aan een rand gedrukt staan. . Ze vinden de chloor geen enkel probleem en waarderen de mineralen in het water uit het boorgat boven het water wat ze elders vinden.
De huisjes waren prima in orde. De electriciteit was uitgevallen vanwege een defect aan de leidingen, maar we kregen kaarsen en lucifers.
Als afsluiting van de avond gingen Tim en ik terug naar de bar, in de hoop olifanten te zien bij het water. We raakten aan de praat met Ben, Jacco, een paar andere gasten en een gepensioneerde vlieger van de Zuid Afrikaanse Vliegmaatschappij. Hij woonde inmiddels hier, zich afzettend tegen het materiële leven wat hij had geleid. De natuur en de vrijheid hadden hem hierheen getrokken, zei hij. Nu vliegt hij met ultra light vliegtuigjes toeristen rond. We hebben geen olifanten gezien, maar na de gezellige avond hadden we waarschijnlijk tegen eentje op moeten lopen om hem waar te nemen.
De dag begon rustig, met een ontbijt en een helaas koude douche.
Daarna begon de eerste tocht naar een garage, want Hans zijn huurauto had 3 versleten banden. De jongen die hem in het hotel in Johannesburg had afgehaald wist ervan en had verteld dat ze op kosten van de verhuurder (“just done it”) vervangen mochten worden in iedere stad onderweg. Op het GPS systeem waarop we het programma Tracks 4 Africa hebben gezet, kan je iedere garage of overnachtingplek vinden. We reden eerst naar de Land Rover dealer, waar ik terwijl de mannen naar binnen gingen even probeerde of ik met mijn laptopje een draadloos internet kon vinden. YES, dat lukte en we konden rustig skypen met de kinderen thuis. Ondertussen ging Hans verder naar de banden dealer.
Toen we die weer gevonden hadden was Hans bezig met een snelcursus geduld voor African efficiency. Hij moest best veel geld zelf afrekenen omdat de banden-man het risico niet wilde nemen dat de verhuurder niet zou betalen, en het creditcard apparaat deed het niet. De ATM gaf geen geld aan de Nederlandse ING pasjes of Maestro card. Uiteindelijk kon hij net genoeg pinnen met zijn Visa card, de enige die gemakkelijk werkte. We reden als eersten weg, naar een benzinestation om de hoek, maar Hans en Helma kwamen niet. Net buiten bereik van de Walkie Talkie moesten we terugrijden naar de banden, want we wisten dat daar een auto achter Hans nogal lastig stond geparkeerd. Tim zat al met een krul in z’n neus bij het idee dat hij die wel even weg zou slepen. Maar Hans was al weg en we moesten even zoeken om weer binnen bereik te komen.
Daarna konden we op weg naar Nata. De Nata Lodge kenden we nog van een eerdere reis. Ik had er toen na een nachtelijk plasje de volgende ochtend een paar erg grote poezen-poten afdrukken gezien, vlak naast de plek waar ik had gezeten. Hoewel de Lodge niet in een officieel park ligt, zijn er hier in de omgeving veel wilde dieren. In 2008 is de Lodge afgebrand bij een grote bosbrand, maar vorig jaar is hij weer geopend. Het zag er niet druk uit, maar de gezelligheid en de bediening was zoals we het herinnerden.
Na de late lunch vertrokken we richting Elephant Sands, een kamp dat op de weg van Nata naar Kasane ligt. Vanaf ongeveer die plek begint de “hunters road”, een spoor in de wildernis dat vlak langs de grens met Zimbabwe loopt. Omdat we onderweg fikse regenbuien zagen die in de richting van de Hunters Road leken te vallen, wilden we aan de eigenaar van Elephant Sands vragen of de weg begaanbaar was. Bovendien wilden we er overnachten.
Elephant Sands is een plek in de bush waar de olifanten door het kamp lopen, op weg naar de waterhole die naast de bar ligt. Hij wordt gerund door Ben, Zuid Afrikaan die al meer dan 40 jaar hier is. Hij wordt geassisteerd door Jacco en een hele staf aan lokale mensen. We werden hartelijk welkom geheten en kozen voor een rondavel in plaats van een plekje op de campsite, want de regen was inmiddels begonnen. Volgens Ben konden we het tweede deel van de hunters road wel vergeten vanwege de modder, maar de eerste 80 km waren goed. Met behulp van de GPS konden we op 19 graden zuiderbreedte een brandgang nemen naar de asfalt weg naar Kasane, waar de Hunters Road parallel aan ligt. Hij vertelde over de olifanten die hier in het kamp regelmatig mensen aan het schrikken maken door hinderlijk tussen de tenten te blijven hangen of het zwembadje gaan staan leegdrinken terwijl de verschrikte baders verstijfd aan een rand gedrukt staan. . Ze vinden de chloor geen enkel probleem en waarderen de mineralen in het water uit het boorgat boven het water wat ze elders vinden.
De huisjes waren prima in orde. De electriciteit was uitgevallen vanwege een defect aan de leidingen, maar we kregen kaarsen en lucifers.
Als afsluiting van de avond gingen Tim en ik terug naar de bar, in de hoop olifanten te zien bij het water. We raakten aan de praat met Ben, Jacco, een paar andere gasten en een gepensioneerde vlieger van de Zuid Afrikaanse Vliegmaatschappij. Hij woonde inmiddels hier, zich afzettend tegen het materiële leven wat hij had geleid. De natuur en de vrijheid hadden hem hierheen getrokken, zei hij. Nu vliegt hij met ultra light vliegtuigjes toeristen rond. We hebben geen olifanten gezien, maar na de gezellige avond hadden we waarschijnlijk tegen eentje op moeten lopen om hem waar te nemen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
