weer weg

12 november 2008
We zijn weer op reis...
Een beetje terughoudend naar iedereen vanwege de decadentie van een nieuwe reis zo kort na ons geweldige Bant to Beijing avontuur, heb ik de laatste weken dan toch toegegeven aan de mensen om ons heen dat we weer eens de hort op gaan.
Tot op het laatste moment heen en weer geslingerd tussen de belangen van mjn werk en de behoefte om aan de structuur van alledag te ontsnappen, probeer ik de argrumenten te verwoorden die voor ons doorslaggevend zijn om zo vaak aan deze behoefte gehoor te geven. Misschien is het belangrijkste argrument dat we erg gesteld zijn op ruimte en vrijheid en het ontdekken van nieuwe situaties.
Tim heeft zijn winterverlof toegewezen gekregen in november, en omdat hij nogal wat vrije dagen had staan (verworven met ingevallen diensten) was er zoveel tijd dat hij het liefst weer naar zuid afrika ging. Voor ons is dat bijna een thuisland geworden. Tim heeft er vroeger gewoond en kwam er in de tijd dat hij intercontinentaal vloog erg vaak. Zijn roosterindelers wisten dat hij er graag heen ging en deelden hem minstens 1x per maand in op de vlucht naar Johannesburg. Inmiddels ben ook ik erg gesteld op onze vrienden: Georges, die ons straks op de luchthaven zal ophalen, Arnold en Ida, waar we morgenavond vast aan de braai staan in hun gezellige tuin, omringd door honden en katten. Onze landrover defender staat bij George thuis op ons te wachten.
Vanaf het moment dat we aankomen zijn we vrij om onze dagen in te delen en te gaan waarheen we willen. We hebben een plan, wat de route betreft, maar elke inval of verandering kan dat plan doen veranderen.

Vanmorgen konden we luxueus met de auto naar Schiphol, omdat degenen die op de dieren passen ons graag wilden wegbrengen. Nog voor we er waren (om 7.00 uur s ochtends), had ik al een sms beantwoord van een client die een afspraak wilde maken en was ik al bezig het probleem van het vergeten telefoonnummer van de waarnemende collega op te lossen. Dit keer was het moeilijk om alle dagelijkse dingen los te laten. Het lijkt haast dat dit steeds erger wordt. De afgelopen dagen was ik stresserig en vinnig omdat de hoeveelheid onafgemaakte projecten te groot was. Als vrouw blijk je je zelfs op te kunnen winden over het feit dat je de tijd moet zien te vinden om je teennagels nog een keer te knippen omdat je straks 3 weken je vertrouwde schaartje niet bij je hebt vanwege douane problemen...
Tim kent dit gedrag wel. Ik ben niet bang dat paspoort of incheck brieven vergeten worden, maar waar had ik ook alweer mijn oude kapotte mobieltje gelaten dat ik op het laatste moment in mijn koffer had gestopt vanwege de mogelijkheid dat daar nog wat telefoonnummers op staan? Koffertje open, gezoek, berusting en dan weer gezoek vanwege een nieuwe inval over de juiste locatie en uiteindelijk geen kapot mobiel. Geduldig kijkt hij dit alles aan, met een krulletje in zijn neus vanwege de (helaas terechte) triomph over zijn gelijk dat ik het ding op de tafel thuis heb laten liggen.
Het vliegtuig heeft een half uur vertraging vanwege een probleem met de electriciteit. We wachten geduldig en net zoals op de reis naar Beijing ontstaan er gesprekjes tussen reizigers en wordt de sfeer gelatener. Een gezamelijk probleem schept meteen een sfeer waarin men minder individueel aanwezig is.
Als de bemanning langsloopt wordt Tim meteen herkend door de captain. Meestal probeert hij zo onopvallend mogelijk (incognito) te blijven, maar dit keer is het meteen een vrolijk geklets met een collega die hij al lang kent.
Misschien mede daardoor krijgen we later, als we eenmaal op onze plaatsen zitten, het aanbod om naar 2 stoelen in de buisnessclass te verhuizen. Dat overkomt ons vrijwel nooit, want de vluchten zitten altijd vol. Maar daar zeg je natuurlijk geen nee op.
Als we even later op luxueuse stoelen zitten met een massage functie in het lendendeel, doen we net alsof we dit vaker doen. Ik klap semie-geroutineerd de armleuning open om het televisieschermpje eruit te halen en lanceer daarmee een net vol glas wijn over mijn schoot. Om de mooie stoel niet nat te maken hou ik in een reflex mijn benen stijf tegen elkaar, waardoor de koude (gelukkig witte) wijn in een slootje op mijn schoot ligt in te trekken in mijn broek. Tim komt niet meer bij, maar onderdrukt dit vanwege de mensen om ons heen. Gelukkig zijn er de bekende blauwe dekens om over mijn schoot te trekken. Als de purser langs komt staat hij verbaasd over mijn snelle lediging van het glas wijn, maar als ik een tipje van de blauwe sluier licht, moet ook hij een glimlach onderdrukken. Ik krijg een nieuw glas, maar durf amper te drinken omdat ik straks met mijn natte kruis niet naar de wc durf te lopen. Heel lief brengt de purser een nieuwe blauwe deken in de veronderstelling dat ik die dan durf om te slaan,maar ik ga liever wat praktijkoefeningen bekkenbodemversterking doen. Ik ben zelden zo blij geweest dat de lucht in een vliegtuig erg droog is...
Het afrikaanse land onder ons is indrukwekkend. De zuidelijke Sahara ziet eruit alsof er net meteoren zijn ingeslagen: grote ronde zandkraters tussen geribbelde kammen. Is dit de top van wat eens grote hoogten zijn geweest met diepe groene dalen. Wanneer is al dat zand daarin gekomen? Hoe diep daaronder is water te vinden? Dan wordt het buiten donkerder en vermaken we ons met een zeer ruime keuze aan films vanuit de luie stoel, zonder in de weg lopende medepassagiers voor je neus. Een brief voor de koning, van het boek van Tonke Dracht herken ik in de lijst met films. Wist niet dat het verfilmd was, maar heb genoten van het verhaal dat ik minstens 2 keer heb gelezen of voorgelezen aan de jongens.
Bijna jammer om aan te komen in Zuid Afrika. Door een felle hagelbui, die hier in de uiterste punt van het vliegtuig erg goed hoorbaar is, bereiken we soepeltjes de landingsbaan. Het regent buiten en we zien veel weerlicht. Gelukkig zijn we meteen naar de douane, we mochten als eersten het vliegtuig uit, en dat scheelt veel tijd. We lopen in vlotte pas langs de banden want we hebben alleen handbagage mee en vinden George al gauw. Ik peins nog wat na over het verhaal dat Tim in de cockpit hoorde van zijn maat. Er zat een man aan boord die net terug kwam na een aantal ziekenhuisopnames en operaties in Nederland. Hij had een ernstig ongeluk gehad met zijn Nederlandse vrouw (ze woonden in Z-Afrika) waarbij zij om het leven was gekomen en hij zwaargewond. Hij had haar in Nederland laten cremeren en was zelf meteen meegekomen voor de operaties. Ze hadden geen kinderen, dus nu was hij op weg naar een leeg huis in zijn eentje.
Bij George thuis ging de wijn open en werd meteen de Trix trein uitgepakt die Tim voor George in Nederland voor hem gekocht had. Ik ben niet lang meer opgebleven, want dit ging heeeel lang duren...