dag 10: love couple

In Kang vinden we geen supermarkt die verkoopt wat een man nodig heeft: bier en vlees. (Dat er voor de vrouw in het gezelschap nagenoeg geen verse groente te vinden is zou minder oponthoud geven: daar kan een man mee leven).
Peter ontdekt dat hij de doos met schroeven, moeren en ander klein gereedschap op het dak van zijn auto heeft laten staan en die dientengevolge nu niet meer heeft. Hij keert terug naar de camping om te zoeken. Wij rijden door naar Hukuntsi, om daar naar een grotere winkel uit te zien.
We komen terecht in een grote hal waar mensen met grote, platte en onhandelbare karren levensmiddelen in het groot inkopen. Het is warm onder het zinken dak en de heftruck die de bovenste schappen moet vullen rijdt gewoon tussen de mensen door. Bij de kassa is het een chaos: de karren kunnen er niet langs, dus de boodschappen worden gewoon naar de kar voor je over getild. Er is geen touw aan vast te knopen voor welke kassa je eigenlijk staat te wachten. De laatste kar bevat ook nog een heleboel producten die teruggezet worden omdat ze buiten het budget van de koper blijken te vallen. Het duurt allemaal verschrikkelijk lang, maar tenslotte hebben we dan toch bier en wijn.
Peter is inmiddels weer bij ons. Hij heeft zijn spullen niet kunnen vinden en baalt daar stevig van.
We rijden pal zuid over een mulle zandweg. De banden zijn weer een stukje zachter gemaakt voor betere grip op de weg. Tim hoeft grote stukken het stuur niet eens vast te houden: in de diepe sporen met hoge middenberm vindt Joost zijn weg vanzelf wel.
Bij de toegangspoort van het Kgalagadi Park krijgen we weer een standje dat we niet gereserveerd hebben. Eigenlijk zouden we niet naar binnen mogen, maar de man pleegt een aantal telefoontjes en dan kunnen we verder. Onderwijl kijk ik naar foto’s waarop te zien is hoe een luipaard hier ook zijn reservering kwam maken bij deze zelfde balie. De man achter de balie was echter door het raam verdwenen, dus het is voor het luipaard minder gemakkelijk verlopen dan voor ons.
Peter blijft slechts een nacht, want hij wil morgen terug. Gisteren voelde hij zich nog steeds niet lekker, en hij wil naar Pretoria om een dokter te bezoeken.
In het partk moeten we nog een kleine twintig kilometer naar ons kamp. Dat bestaat uit een houten A-frame, geen omheining en ook geen water. De longdrop toilet bevat een groot wespennest, die zelfs onder in het gat zitten, dus het wordt met een schep een kuiltje graven als je wat kwijt moet.
Het uitzicht is prachtig: we kijken uit op een grote pan, waar nu water staat. Antilopen staan te grazen en een alleenstaande wildebeest moeder loopt er tussenin met haar kalf. We zijn hier wat mensen betreft alleen op de wereld.
Natuurlijk klinken er al snel na aankomst de geluiden van opengetrokken bierblikjes en beginnen de grappen en grollen weer. Daar doorheen hoor ik het diepe gerommel van een leeuw vlakbij. Er komt een auto aangereden over het weggetje, met een jong stel er in. Ze keren binnen een paar minuten weer terug om te vertellen dat 100 meter verder op de weg een leeuwenkoppel elkaar het hof ligt te maken. We stappen in de LandRovers en gaan kijken. Daar liggen ze inderdaad vlakbij, elkaar grappen en grollen vertellend en exact ieder kwartier bestijgt hij haar.
Later, wanneer ons kampvuurtje hoog oplaait en de tent staat genieten we ongelooflijk van dit rauwe leven. Af en toe schijnen we met sterke zaklampen in het ons omringende hoge gras, waar heel wat oogjes opgloeien als we ze beschijnen. Waarschijnlijk jakhalzen die hopen dat we wat resten van onze maaltijd buiten laten liggen vannacht De leeuwen zijn nog steeds druk met elkaar. Je hoort ze genieten: zij spint luid en hij kreunt en bromt. Ik vind het eigenlijk wel wat comfortabeler om dit vanuit de hoge veilige slaapplaats te volgen. Tegen de tijd dat ik in slaap dommel weet ik me beschermd door vier dappere krijgers die met een glas wijn in de hand naast elkaar het volkslied staan te zingen. This is Africa!