Dag 16: Lampje

Weer een rustige zondag, waarop we niet veel doen. Eindelijk tijd om wat te lezen en de foto’s van de camera op de harde schijf te zetten. Tim vliegt wat met de drone en maakt weer leuke opnamen van ons kamp.
Louis en Willem hebben gisteren bij aankomst gezien dat er sproeiers in het gras staan, en aangezien ze niet onverwacht om zes uur ‘s morgens een spuit water hun tent in willen krijgen, hebben ze er vuilniszakken overheen gebonden die dichtgemaakt zijn met ducttape. Bovendien hebben ze gevraagd bij de receptie of ze uit mogen blijven, maar of dat goed aankwam is de vraag. Hun inspanningen zijn beloond: ze worden niet nat.
Ik had gehoopt dat er hier een wifi verbinding zou zijn, om alle stukjes te versturen, maar het schijnt allemaal niet te werken. We mogen wel aan de computer van de lodge zitten om even de mail te checken en dergelijke, maar dat hoeft van mij nog niet. Alle stukjes zijn op de ipad geschreven, en die kan ik niet aan het internet hangen. Dan maar overtypen op een andere computer en dan via een USB stick verplaatsen naar de computer van de lodge. Wat een gedoe!
De mannen zitten op een gegeven moment weer helemaal in hun studententijd. Ze hebben het over de docent electronica: die zei altijd “mhoo mhoo” als hij bedoelde dat ergens wel meer stroom op mocht. Hij werd “lampje” genoemd, naar het vriendje van Willy Wortel. En over de heer Butot, docent lassen. Bij hem bliezen ze olieblikjes op. Kreeg je zo’n mooie fontein van. Van Leuver kregen ze smeden, echt ambachtelijk op kolenvuur. Ze moesten er kaarsenkandelaars smeden en om daar krullen in te krijgen moest je het op de goede temperatuur krijgen. Omdat het vak op maandagmorgen gegeven werd kwam het vaak voor dat iemand het “verneukt” had en te lang in het vuur had gehouden. Dan kreeg je een sterrenregen. Ze hebben er nog een stalen trechter gesmeed. Daar zien de mannen nu ineens een andere bestemming voor: een beetje meer gemak bij het mikken in de nachtelijke fles. Patent aangevraagd door de ingenieuren Fennis, Drubbel en Dekker, en ter advies voorgebracht aan een specialist bekkenbodem.
Dan had je docent Schornagel. Die begon de les altijd met “stel...” Hij gaf les over hoe je gasturbines regelde.
Of de roodharige medestudent die ook in Eelde bij de mannen in de lichting zat. Die stelde te veel vragen, zodat ze hem daar grenzen voor aangaven.
Kortom, opnieuw een gezellige dag met veel ge-OH.