Dag 17: pigme lodge

Op weg naar het westen, via Van Zylsrus naar Kuruman gaan we over gravel. Onderweg moeten we regelmatig overstekende schildpadden in diverse maten ontwijken. Als ik er een oppak plast hij van schrik. Na aanvankelijk met zijn koppie angstig naar binnen getrokken te hebben gezeten begint hij met zijn pootjes heel snel te roeien als hij denkt dat hij weer omlaag mag. Ze doen me denken aan het verhaal van Domkrag (Afrikaans voor autokrik), die in Addo Elephant Park leefde. Hij had er een sport van gemaakt om bij kamperende bezoekers onder de auto te lopen en dan hoog op de poten te gaan staan, zodat de auto gelift werd. Het was een flinke jongen, maar het verhaal vermeld niet of hij het ook bij LandRovers voor elkaar kreeg. Hij is om het leven gekomen omdat hij in een kuil terecht was gekomen waar hij niet meer uit kom.
Ook hier laat Tim al rijdend de drone weer een stuk voor ons uit vliegen, terwijl ik over hem heen hang om de auto te sturen. Er is toch geen enkel ander verkeer.
Op de geasfalteerde weg na Kuruman zie je soms afgeplakte prototypes van veelal Duitse auto's rijden die hier getest worden. Er is een vliegveld in de buurt, en daar worden ze heen gevlogen, om hier in de buurt allerlei rij eigenschappen te testen, waarna ze vernietigd worden. Ze komen ook op de weg, maar zijn onherkenbaar gemaakt.
Het is een lange rit, want we willen door naar Delareyville, om er te overnachten bij Elmon en Albi Mare die er de Pigme Lodge runnen. Het naderen van de dichtbevolkte gebieden stemt weemoedig. De afgelopen weken door de wildernis rijden en amper mensen tegenkomen beviel ons goed.
Onaangekondigd rijden we het terrein van de lodge op en worden zoals eerder hartelijk welkom geheten. Er is een nieuwe bewoner: een hondje van tien maanden. Zo'n type van de Jack Daniels whisky, zwart met een sikje en western rijbroek franje aan zijn poten. Ze is nog erg speels en springt meteen bij Louis op schoot om hem zo mogelijk in zijn gezicht te likken. Wanneer we ons avondeten bereiden is ze niet weg te slaan, maar daar wordt ook geen enkele poging voor ondernomen.
Willem en Louis nemen voor deze ene nacht een huisje: de lucht ziet er zwart uit en in de verte zien we het weerlichten. Gelukkig valt er geen regen tijdens onze maaltijd, buiten bij Joost.