Borderline

Het ochtendritueel van tent afbreken, ontbijtje maken, toilet maken en prutsen aan de auto's is nu al vertrouwd. Als we aan de broodjes zitten komen Sue en Allen te paard langs. Terwijl we met hen kletsen en een andere grensovergang aangeraden krijgen dan Groblers borderpost, staat een van de paarden kreunend te mesten. Binnen een paar minuten zoemt er een dikke mestkever door de lucht, die zeer onelegant met z'n neus in de warme mest duikelt. Meteen selecteert zij een mooie maat mestbal, knipt 'm nog even bij, waarop ze zich omdraait en met haar achterpoten begint te duwen. De bal rolt vrij snel weg van de mesthoop en wordt met gemak uit ieder kuiltje geduwd. Hoe verder hij komt, hoe mooier gepaneerd hij er uit gaat zien. De volgende mestkever crasht in de hoop. Binnen de kortste keren ziet het er zwart van de ijverige kevers en zie je overal in de omgeving de ballen weggeduwd worden. Ze verdwijnen in de grasrand. Ik kan niet goed zien waar ze ze nou laten, want even later lopen ze daar zonder hun oogst weer rond. Eentje zit in een mierenkuil, misschien is dat haar verstopplek.
Als we op pad gaan zien we een paar van de elanden en gemsbokken die hier op het 400 hectare grote terrein leven. Ze hebben de droge winter overleefd omdat ze bijgevoerd werden. Vooral als het koud wordt hebben ze veel nodig, omdat hun metabolisme dan overwerk doet om warmte te produceren. Ze kenden de vaste voedertijden heel goed en waren duidelijk chagrijnig als er een Afrikaans kwartiertje bij gekomen was. Maar nu is het gras groen en zit er fris blad aan de bomen. Er is weer jonge aanwas. De giraffemoeder heeft weer een kind, maar ze laat zich aan ons niet zien.
De weg naar de Bockspoort is ongeasfalteerd. Hier en daar staan diepe plassen water, dus dat zijn leuke plekken om te filmen als de drie LandRovers aan komen rijden. Peter is de achterste, en geeft nog een beetje gas als hij bij de plas is. Het modderwater spat alle kanten op en komt tot over zijn dak. Een luide kreet klinkt en net op tijd remt hij om niet op de stilstaande groene LandRover te klappen. Als hij uitstapt gutst het water uit de auto en van zijn schoot: hij was vergeten dat de klep onder de voorruit nog open stond en kreeg ook binnen de volle laag. Wij liggen natuurlijk in een deuk, maar Peter moppert een beetje en maakt plannen voor een autowasbeurt vanavond.
De grensovergang is inderdaad erg rustig. In de schaduw van een Marula boom zitten de beambten. De dozen condooms zijn goed gevuld; hier komt niet veel vrachtverkeer langs.
Officieel mag je veel groenten niet invoeren, en ik heb best wel wat liggen wat ik niet kwijt wil. Maar gelukkig kijkt de beambte alleen in de doos met droog voer. Terwijl de anderen nog bezig zijn maak ik een schets van een van de beambten buiten, tot grote hilariteit van de anderen. Het maakt de rest van de afhandelingen weer een stuk gemakkelijker.
We rijden door naar Palapye, waar we willen overnachten. Vandaag rijden we niet door naar de zoutpan, dat wordt te veel. Peter weet een camping waar hij met de overland truck vaak kwam. Het ligt achter de spoorlijn verstopt, maar is ruim en schaduwrijk. Achter de bar staat een zeer vrouwelijke man met zijn mobieltje te spelen. Het schijnt hier (waar niet?) traditie te zijn dat je eerst een biertje komt drinken voordat je je tent op gaat zetten. We horen dat de eigenaresse, een vrouw van rond de vijftig, naar Pretoria is om bestraald te worden. Ze is terminaal, en haar dochter runt nu de camping.
De plaats is leeg: ergens in een hoekje heeft een Belgische jongen een chaletje, maar verder zie ik geen andere gasten. Onderweg had ik bedacht dat Peter, die in al die jaren van zwerven nooit heeft leren koken, mij zou gaan helpen met het bereiden van een currie. Je moet echter geen vrije zielen proberen te temmen, dat is een verloren zaak. Hoewel behulpzaam, gaf hij weinig blijk van enige interesse in het koken. Desalniettemin was het een goede maaltijd.