Rondje Waterberg

Rondje Waterberg

De zandwegen rond het nationaal park Waterberg zijn leuk om te rijden. Sommige stukken zijn echt slecht, en ergens midden op een lang stuk zien we een bord: "road closed" staan. Omdraaien betekent weer drie kwartier terug en dan saaie asfaltwegen rijden, dus we rijden door en kijken wel wat het wordt. Weliswaar hobbelen we wat over slechte stukken, maar er is geen reden om om te draaien.
De hele streek is vol met game farms en "private reserve", sommige met lodges. De een heeft een nog mooier toegangshek dan de andere. We kijken er met andere ogen naar: is het dak wel hoog genoeg voor de nieuwe hoogte van Joost? Niet dat we op de (vaak luxe) lodges willen overnachten, maar het is nu een nieuw criterium geworden.
Aan het eind van de dag rijden we een lange oprit in van ruim 5 km naar de receptie van het River Camp aan de Sterk rivier. Daar boeken we in bij een oudere man, die verbaasd is dat hij zo door de week gasten krijgt, lijkt het. We krijgen aanwijzingen om verder door te rijden naar de rivier, weer zo'n 6 km verderop. Het terrein van de familie moet immens zijn, maar afgezien van wat sinaasappelbomen zie ik niet veel agrarische activiteiten. Een beetje vervallen, is misschien beter uitgedrukt. Het kamp zelf is verlaten en heeft duidelijk glorieuze dagen gekend met veel vakantie plezier in een grote boma. We worden echter aangevallen door wolken zoemende vliegjes die zich niet laten afschrikken door de Deet die we gauw op onze armen en benen smeren. Ze zitten in je wimpers, in je neusgaten en in je oren. We worden er gek van! Ondanks het feit dat we al betaald hebben voor vanavond vinden we het wat teveel. Op deze manier zitten we straks om 18.00 uur al in onze tent en krijgen niks mee van de stille, afgelegen plek waar we ons bevinden. Dus de stoeltjes worden weer ingeklapt en we gaan weer weg. Op het pad naar de uitgang fantaseer ik over wat er met deze plaats aan de hand is. Een soort spookplaats, concludeer ik, met een heftig voorval in het verleden. Ik hoop dit verhaal ooit te kunnen achterhalen...

We gaan een stuk verderop naar de plaats waar we een paar dagen geleden al gestaan hebben: de Doorndraaidam. Op hetzelfde plaatsje staan we even later te genieten van een prachtige zonsondergang boven het meer.