Ngepi

Omdat we vandaag veel kilometers moeten maken hebben we geen tijd om langer in het park te blijven. Voor degenen die alleen asfalt willen rijden is dat zeshonderdzeventig kilometer, maar via de gravelweg die een stuk afsnijdt is hetvijfhonderdvijfentachtig kilometer. Niemand heeft echter zin in stof.  
Omdat Joost geen problemen heeft met hobbelwegen nemen wij als enige de dust route. Het valt best mee met de weg. We zien niemand. Je kan amper zien dat hier boeren wonen, hun huizen zo ver van de weg dat je er niets van ziet. Hun landerijen hebben zulke enorme afmetingen dat we er misschien maar heel weinig passeren gedurende die honderd kilometer. We komen van alles tegen, zo vroeg in de ochtend: giraffen, veel gazelle's, warthogs, parelhoenders en natuurlijk geiten en ezels. 
Best wel weer prettig om met z'n tweetjes te zijn. We genieten van de groep, maar zijn ook weer zo op elkaar ingespeeld tijdens onze reizen, dat we vaak geen woorden meer nodig hebben om de wat primitievere manier van reizen weer op te pakken. We kunnen heel goed op pad gaan met ongewassen kop, zonder koffie of ontbijt. Om elf uur beginnen we niet te stuiteren vanwege cafeine onthouding en de lunch vergeten we vaak. In de auto maak ik wat boterhammetjes met pindakaas klaar, we drinken wat sap en water en als we ons echt heel vies voelen is er altijd nog het kraantje achteraan Joost, waar we een watertank hebben met tientallen liters water. Tim heeft een enorme actieradius en heeft nooit behoefte aan wisselen van positie met mij. 
Aan het eind van een gravelweg, daar waar het asfalt begint, zien we een bord "dustfree section ahead". Niet onprettig. We hebben de Garmin, de routeplanner, net ingesteld met een Afrikaanse stem. Normaal wil Tim nooit dat het geluid aan staat, maar dit is wel leuk om naar te luisteren. Je zou bijna expres even een andere weg inslaan om haar geschrokken te horen vertellen dat ze nu moet herberekenen.
Langs de hoofdweg is veel meer bewoning. Overal kraalen met ronde hutjes met grasdak. Langs de weg liggen bundels gras voor zo'n dak te koop. Ook ruw gesneden stokken van een meter of twee, die de buitenmuren, vaak ook van stro of leem, moeten verstevigen. Een honderden kilometers lange bouwmarkt dus eigenlijk, zo'n weg. 
Ik heb een boek waar ik heel graag ieder moment in duik. Net als ik daarmee bezig ben meldt Tim dat het maar goed was dat ik niet naar buiten keek. Een automobilist had een koe geraakt, die compleet door de auto was gegaan. Het wrak lag op z'n kop, de koe was dood en mogelijk de inzittenden ook. Er stond politie bij en veel toeschouwers.
Tegen drie uur in de middag komen we aan bij het Ngepi kamp. Gisteren, in het kamp in Etosha, hadden Maarten, Clothilde en ik een echtpaar gesproken die met immens grote lenzen en professionele camera's rondliepen. Ze waren belangstellend naar onze rit en vroegen wat de volgende stopplaats was. Toen we dit kamp noemden, zeiden ze meteen dat we geluk hadden dat het geen donderdag was. Dan moet iedereen naakt aan de bar. Verder had hij nog meer van dit soort bedweterige opmerkingen over de plaatsen waar we de komende dagen heen zullen rijden. Heel irritant als iemand op deze manier een soort stemmingmakerij begint. We zien dat wel meer bij Duitse toeristen: ze hebben een beeld voor ogen hoe het hoort, en als dat niet klopt dan blazen ze hoog van de toren.
Het Ngepi kamp is een belevenis apart. De vijf kilometer die het van de weg ligt zijn mul en vergen voor de gewone auto's veel uitdaging. Als we van de weg af het pad in draaien staan daar twee jongens om geld te vragen voor hun school. Tim informeert of ze hier nog een poos blijven staan, en bij hun bevestiging pakt hij twee T-shirts van deze rit voor ze en zegt dat ze straks een heleboel oude auto's gaan zien. Daarmee zorgt hij meteen voor een goed herkenbare inrit voor de anderen, en de jongens zijn trots dat ze nu leden van de club zijn.
We instaleren ons in een boomhut vandaag. Een beetje luxe, we hebben hier twee overnachtingen en morgen slapen we weer in de daktent. 
We gaan wat opruimen en ordenen in de auto en wachten af wanneer de eerste Volvo's binnen komen. Dat is om een uur of zes, en pas tegen zevenen de laatste. Ze hebben geen gekke dingen gedaan onderweg, maar je kan hier echt niet hard rijden. Er waren twee roadblocks onderweg, en de agenten hadden toch bijna iedereen staande gehouden en naar het rijbewijs gevraagd. Verder waren er er geen problemen geweest onderweg. 
Iedereen is enthousiast over dit lommerrijke kamp in tropische temperatuur aan de Okavango rivier. De nijlpaarden maken hun geluiden net naast de tenten en je moet bedacht zijn voor krokodillen. De douches zijn bevestigd aan een boom en omgeven door een bamboestokken muur, die als een doolhof er omheen staat. Je moet eerst luisteren of je iemand hoort, want er zijn geen deuren. Het water komt rechtstreeks uit de rivier, overdag opgewarmd door de zon.
Met een prachtige zonsondergang over de rivier naast het balkonnetje van onze boomhut vieren we een heerlijke dag met een lekker glaasje koude witte wijn en een zelfgemaakt potje currie.