Etosha

Etosha is groot en de beestdichtheid is ook groot. We rijden naar de gate bij het eerste licht. Een rode bol die net boven het lage bushveld uitkomt begint steeds meer op de zon te lijken. 
Vrij snel na de ingang gaan we een zijpad in en vallen met onze neus in de boter: een groepje leeuwen ligt in de zoutpan. Twee jonge dieren zitten te spelen met elkaar. Frans en Connie staan al te kijken, maar verder nog geen Volvo's. Wat later komen we meer leeuwen tegen: een erg krolse leeuwin en haar partner. Ze krijgen geen rust. Binnen de kortste keren staan er veel auto's omheen. Als we een eindje verder gaan staan in de lijn waarheen ze lopen, komen ze recht op ons af. Op het dammetje waar we eerst stonden gaan alle auto's ook weg om om ons heen te staan. Waarop tot ons groot vermaak de plek ingenomen wordt door zebra's en springbokkies die van daar af ook allemaal naar het leeuuwenpaar gaan het kijken. Het is niet goed voor hun liefdesleven, ze gaan maar weer weg, zij voortdurend kleine plasjes uitzettend, waardoor hij alleen nog maar waziger blijft kijken en niet opschiet vanwege de vele geurvlaggen die hij neetzet.
Ik kan leuke opnamen maken van Volvo's in Etosha, en ook de anderen maken erg veel beeldmateriaal. Dat is het moderne jagen: zo mooi mogelijke foto's maken. Hoe groter de lens, hoe meer je bij de stoere jongens club hoort.
Zoals dat bij en zoutpan hoort is het stof wit en erg fijn. Het zit werkelijk overal. Een hele grote olifant, die net een stofbad heeft genomen, ziet er groen grijs uit als de koperen haan op een kerktoren. Als we met het groepje van vier een omweg nemen in de hoop neushoorns te zien, keert Hans terug naar de hoofdweg. De kuilen en gaten zijn te erg voor zijn beschadigde auto. De neushoorns die we zien zijn termietenheuvels...
De lucht ziet er beneveld uit. Alsof er regen gaat komen, terwijl verder daar niets op wijst. Het is hier gortdroog. Dan zien we waarom: dit is as. Er branden hele grote stukken bushveld. Niet met hoge vlammen, maar smeulend in de graspollen en in de bovenlaag van de grond. Dit soort branden horen bij het bushveld. Ze genereren nieuw leven in de vegetatie. Als het nu gaat regenen is alles in een ommezien groen. Later bij navraag in ons kamp, horen we dat het al twee weken brandt en dat er niets aan gedaan wordt. Alleen hangt er een papier met excuses voor de gasten vanwege de extra as-wolken naast het toch al alom aanwezige stof.
De groep druppelt compleet binnen. Geen problemen gehad onderweg met remleidingen of lekke banden. Meteen gaan de motorkappen weer open en wordt er gecontroleerd of alles nog vast zit. De verhalen over ontmoetingen onderweg worden over en weer uitgewisseld. Velen hebben ervaren dat ze net stonden te kijken naar de dieren en dat er dan andere toeristen naast gaan staan om de Volvo's te gaan fotograferen. Een Volvo-wildpark is de nieuwste attractie. Ook in het kamp is er veel belangstelling van anderen. Het is er druk. Ik hoor een Zuid -Afrikaan zijn buurman/ landgenoot een compliment geven over de geuren die van zijn braai vandaan komen. De ander vertelt dat hij zijn buren, een Iers stel dat al vijf maanden aan het trekken is via de westkust van Afrika, niet snapt dat ze al die maanden nog niet hebben gebraaid. Hij heeft ze "braai africhting" gegeven.
De avond valt met de geluiden van kikkers, krekels en zebra's. Later in de nacht horen we een hyena, die waarschijnlijk maar wat graag aan de andere kant van het hek had willen controleren of er nog eetbare resten te vinden zijn bij de tenten.