Epiloog

De trouwe vierwielers staan samen op de parkeerplaats van het douaneterrein. Vanavond worden ze binnen gezet in een loods waar voor kapitalen aan net ingevoerde Kawasaki motoren staat, nog verpakt in kartonnen dozen. De manager van dit bedrijf neemt alle tijd om de groep precies te vertellen wat er met de auto's gaat gebeuren: hoe ze in de containers gedaan worden, welke beveiliging er is enzovoort. Hij is zich er goed van bewust dat de waarde van iedere auto vooral emotioneel is.
En dat zie je bij het afscheid nemen: er worden foto's gemaakt, briefjes in de auto gelegd hoe hij gestart dient te worden, kleine aaitjes gegeven op de mooie rondingen en vooral veel grappen gemaakt. 
Dan is het tijd voor ons om te vertrekken. De tijd die na het achterlaten van de auto's komt is door een ieder zelf georganiseerd. Sommigen blijven nog een nacht in het Riverside hotel en vliegen morgen terug. Wij gaan met Joost naar Johannesburg, waar hij weer bij Georges in de garage mag staan tot een volgende gelegenheid dat we weer op pad kunnen. We zullen de vakantie afsluiten met onze vrienden in Jo'burg, en dan maandagavond terugvliegen. 
Het afscheid van de groep heeft een sterke emotionele onderlaag. Er wordt geknuffeld en hier en daar een traantje weggepinkt. We hebben veel beleefd: ieder heeft wel eens een moeilijke dag gehad, maar er was altijd de ruimte om weer op de rit te komen. De warme hoogtepunten van deze reis hebben een blijvende band gegeven met iedereen:
Dat we, elkaar coachend honderden kilometers hebben afgelegd met een auto zonder rem, dat we toen de boom naar beneden kwam allemaal ons bordje hebben laten staan en meteen in actie kwamen om de arme oude dame te ontlasten. Hoe we 's avonds de boodschappen uitstalden, de tafeltjes aan elkaar schoven en lekkere maaltijden bereidden van wat er lag, hoe de mannen zonder bedweterig te zijn elkaar iedere avond ondersteunden in het onderhouden van de auto's. Zelfs de nachtelijke geluiden van elkaar ("niet te dicht naast die tent, want daar wordt gesnurkt")  maken dat we een stuk intimiteit met elkaar hebben opgebouwd. Ik kreeg bijna iedere dag een bloemetje van Arie, die nog wist hoe ik in de reis naar China altijd een vaasje in de auto had met versgeplukte veldbloemen.
Zo zijn er nog een heleboel voorbeelden van de groepsenergie die de onmisbare aanvulling was van het individuele karakter van deze reis. We hebben geprobeerd een reis te organiseren waar iedereen zichzelf mocht zijn. Alleen de accommodaties en het vervoer van de auto's waren georganiseerd, maar hoe iedereen daar kwam was een ieders vrijheid en verantwoordelijkheid. Een doe het zelf reis dus, passend bij het individualistische karakter van de reislustige antieke Volvo eigenaar. Zelf deden we een stapje terug om dit te laten ervaren. Het kamperen en zelf voor de boodschappen zorgen waren elementen om dichter bij Afrika te komen: de geuren, de geluiden van de nacht, de sterren, de olifanten rond de tent, de wind, de kou, de marktkraampjes onderweg of de grote supermarkten: ze horen bij het dagelijks leven hier. Er was geen tijd om passief alleen maar te kijken. Alle zintuigen waren nodig om verder te komen. Voor velen zullen de foto's thuis pas het verhaal vertellen dat we toen niet konden uitwerken. Straks, in het veilige Nederland met alle comfort van onze huizen, weten we weer hoe bevoorrecht we zijn dat we een klein beetje hebben mogen proeven van een ander leven.