Draken en vuur

Vanaf de Golden Gate naar Himeville, onze volgende rustplaats is het niet zo ver, maar we hebben in de voorbereidingen een route uitgezet die over gravelwegen binnendoor gaat. De route komt niet helemaal overeen met die welke Howard had gemaakt, en waarvan we een prima routebeschrijving hebben, waardoor het een beetje verwarrend is wie wat gaat rijden. Wij kiezen in ieder geval voor onze route, omdat daar meer kans is op problemen met de Volvo's.
Voor de afslag komen we Andre en zijn zoon Leon tegen met hun groene kattenrug. De koppeling is losgeraakt, dus we stoppen en kunnen eindelijk iets terug doen voor alle vriendschap, organisatie en hulp die we van hier uit krijgen: we hebben de juiste bouten in ons schroevendoosje.
We gaan dwars door een uitgestrekte regio met krotjes en zwerfvuil. Tinus waarschuwt door de walkie talkie dat we onze deuren op slot moeten houden, maar we zien alleen maar vrolijk zwaaiende mensen. Via een bos met aangeplante bomen voor hout komen we aan de voet van de Drakensbergen. Het is adembenemend mooi. Waar het gras eerder is weggebrand staan nu felgroene jonge sprieten. Over de glooiende heuvels en hogerop in de bergen ziet het er uit als fluweel. Het is prachtig zonnig weer, dus we kunnen erg ver kijken. Voor de chauffeurs gaat dat wat moeilijker, want de weg is erg slecht, en ze moeten voortdurend opletten op de stenen en de potholes. 
Hennie en Ellen rijden een stukje met ons mee, maar als ze een mooi uitzichtpunt zien gaan ze daar een hapje eten. Wij plagen een tijdje door er omheen te hangen en koekjes te bietsen, maar laten ze dan samen verder genieten van het prachtige uitzicht.
Vanmorgen vertelde Tinus dat het vandaag hier nationale braaidag is, een vrije dag (eigenlijk Heritage day, maar dat is braaidag geworden). Ik heb naar Himeville Arms, waar we vanmiddag aankomen, gebeld of ze voor hout kunnen zorgen en grote braaien, zodat we vanavond een gezellige avond kunnen hebben met de hele groep.
Als we aankomen worden we zeer warm welkom geheten door de manager, Derek Parson. Hij heeft niet alleen voor hout gezorgd, maar biedt een complete  maaltijd aan voor vijf euro per persoon. Hij heeft zelfs menukaarten gemaakt speciaal voor de Volvo groep. We kunnen de tenten opzetten op het gras achter de huisjes, met uitzicht op de bergen. Op de hoogste toppen ligt nog wat sneeuw. Enkele weken geleden was ook hier nog een dik pak sneeuw.
Iedereen druppelt weer binnen met verhalen over de route. Men is wel vermoeid na het geconcentreerd rijden. Hans heeft weer een kapotte remleiding gehad en heeft weer zeventig kilometer zonder rem gereden over passen die toch best steil zijn en veel bochten bevatten, maar dat wist hij gelukkig niet van tevoren.
Als de braaien zijn aangestoken wordt er een buffet neergezet met maispap en saus, verschillende groenten en heerlijk vlees. Het is gezellig. Een jongeman, ook een gast hier, heeft een gitaar bij zich en al gauw zitten Ellen en ik in ons geheugen te graven naar weer een liedje dat hij kent en wij kunnen meezingen. Zo eindigt deze bijna laatste kampeerdag toch nog met de goede teamspirit die deze reis zo bijzonder maakt.