Naar etosha

De tocht van vandaag is driehonderdtwintig kilometer lang. We beginnen heel rustig, want Hans is bang voor verdere afbraak van zijn auto. Ik geloof niet dat ze goed geslapen hebben. De weg is nog steeds even hobbelig en vooral stoffig. We komen langs het versteende woud: compleet versteende bomen staan tegen de rotsen aan. Het is een toeristische attractie, maar er is niemand. Wij rijden voorbij, want met het tempo dat we nu maken gaat de dag lang duren.
De omgeving verandert weer: nu geen rotsblokken uit het vlakke landschap maar lage bosjes en reuzen-molshopen van wat fijner materiaal. Er zijn veel leuke verkeersborden, ik probeer van alle waarschuwingsborden voor dieren een foto te maken. 
Vandaag is alleen Maarten aan de beurt met de remleiding. Ook hij rijdt dertig kilometer onder escorte door, totdat we in Khorixas komen, waar het probleem vrij snel wordt opgelost. In deze omgeving zijn de mensen opdringeriger met bedelen. We houden onze spullen goed in de gaten.
We komen Piet en Agnes tegen die hun band aan het wisselen zijn. In een stofwolk van een tegenligger had Piet de stenen op de weg niet opgemerkt en zijn band is in flarden en de velg ingedeukt en scherp. Nadat hij zijn reserveband er onder heeft zitten schaart ook hij zich in Joost' kudde. 
In Outjo gaat hij de band vervangen en de velg laten uitkloppen; wij gaan weer verder. 
Maarten is niet tevreden over zijn rem: hij moet drie keer trappen voordat die werkt. Hij rijdt rustig en ook hij heeft een denkrimpel in zijn voorhoofd hoe hij dit probleem straks gaat oplossen. Er moet lucht uit de diepere ingewanden van het remsysteem gehaald worden, het oppervlakkige deel is al ontlucht.
Tim laat onderweg bij een garage voor de tweede keer deze reis de cardanas vol met vet spuiten. We hebben al eens eerder meegemaakt dat die er compleet onder uit ging, en met al dit gebons en gerommel is het beter om dit stukje onderhoud regelmatig te laten doen. Hij legt geduldig aan me uit hoe de assen van lengte veranderen bij de verschillende standen van de wielen, waardoor er een deel van de as in de andere schuift. En dat moet onder voldoende smering gebeuren. De man bij de garage vindt het verhaal van de Volvo' s mooi, hij had ze al zien rijden. Wij zijn nu even alleen hier, maar de verhalen over old timers gaan snel. Hij heeft zelf een Study Baker uit de dertiger jaren, die hij aan het restaureren is. Het is alleen moeilijk om aan onderdelen te komen.
We rijden op asfalt! Het is bijna saai, zo'n kaarsrechte lange streep zwart voor je. Het gerammel in de auto is een stuk minder en we horen de muziek weer.
Er staat een kudde geiten langs de weg, dus we rijden langzamer. Een geitje besluit erg laat dat hij wil oversteken, bedenkt zich en gaat terug de andere weghelft op. Daar komt juist een auto met hoge snelheid aan, en het arme ding verdwijnt in een fractie van een seconde onder die auto.. Arie en Peter, die achter ons rijden zien ingewanden en stukken geit op de weg. De auto had het beestje nooit kunnen ontwijken, anders was hij frontaal op ons ingereden. Maar hij had ook geen gas teruggenomen toen hij de kudde zag staan. 
We komen in het Etosha safari camp aan, een kilometer of vijftien voor de poort. Iedereen is er, ook Tjeerd en Ingrid, van wie de  reisdocumenten in Windhoek keurig zijn verzorgd.  Hij is heeft gelogeerd bij een Nederlandse vrouw, die een bed en breakfast runt. 
Er wordt aan alle kanten geknutseld aan auto's. Een aantal motoren wordt te warm, en daar gaat bij een auto zelfs schoonmaakazijn in om de prut uit het koelingssysteem te halen. Morgen gaan we het park in, dus alles wordt goed nagekeken.  Een grotere groep gaat samen eten, maar wij maken onze voorraden liever eerst op. We genieten van een heerlijke avond.