Twijfelen Tussen de rotsen

Na een prachtige zonsopkomst tussen de rotsen breekt iedereen zijn eigen slaapplaats weer op. De afwezigheid van sanitair geeft tijdwinst, maar bij de receptie, waar wel een paar toiletten zijn, moet gestopt worden.
Door het eindeloze stof en over ontelbare ribbels in de weg gaan we weer op pad. Halverwege het eerste stuk staat Frans Boeien weer zonder rem. Het groepje waarmee hij rijdt lost het probleem inmiddels binnen tien minuten op. Dus trekt ons groepje weer verder zonder te hoeven assisteren.
Een stukje verder ziet Tim een bumperdeel op de weg liggen dat hij meteen herkent als van een P1800 ES. We nemen het mee. Helaas hebben we geen roze strik mee, maar als we in Uis aankomen met het ding worden we met gejuich ontvangen, vooral door Frans en Connie Paalvast.
Uis is een dorpje halverwege, waar bij het eerste restaurantje in zicht al een aantal Volvo's staan. Het meisje dat koffie staat te maken is zich manmoedig door alle bestellingen aan het werken, maar als de groep steeds groter wordt gaat Helma haar maar helpen in de keuken om kopjes af te wassen.
Ellen vertelt dat haar man Hennie tijdens het rijden droogjes had verteld dat het rijden zonder remmen ook wel lukte. Hij had nooit laten merken dat ze stuk gingen. Hier staat ook hij zijn remleiding te repareren. Ze gaan kennelijk allemaal op hetzelfde plekje voorin stuk door het gerammel.
We worden weer uitgebreid gefotografeerd door de enthousiaste eigenaresse van het pompstation. Ze wil alles weten van de reis en geniet van de auto's. Vooral die van Arie, die van haar geboortejaar is, wil ze wel graag hebben.
Als we net weer op pad zijn voor de volgende etappe staat ineens Hans stil. Ook zijn remleiding is stuk. We besluiten terug te keren naar het benzinestation in Uis, omdat we het setje niet bij ons hebben waarmee de klus zo snel te klaren is als bij de anderen. Rustig rijdend komen we weer in Uis aan. Daar wordt bij het pompstation een man gebeld die hier manusje van alles is: barkeeper, tuinman, monteur, noem maar op. Hij pakt de remleiding uitHans' handen en rijdt er prompt mee weg. Als hij toch wel lang wegblijft heeft Hans spijt dat hij het ding uit handen heeft gegeven. Gelukkig komt de man weer terug met een gerepareerde remleiding. Niet zo goed als Hans, Arie en Tim  gewenst hadden, maar enfin.
We gaan weer verder richting Twijfelfontein.  Een klein stukje verder dan het punt waar we net zijn omgedraaid staat Hans alweer stil. Dit keer is de remleiding bij het achterwiel stuk. Er wordt na de zoveelste stoffige inspectie onder de auto besloten om toch verder te rijden. Weer even later breekt bij hem  de ophanging van stabilisator stang af. Het is niet een originele stang, maar een macho-dikke. Natuurlijk is hier voldoende stof voor plagerijen, maar voor Hans begint het punt te naderen dat hij er de humor niet meer van in ziet.
Met de stang achter in de Land Rover gaan we weer verder. Hans wordt ge-escorteerd: voor hem rijdt Arie, die via de walkie talkie voor ieder obstakel waarschuwd. Die dingen hebben hun geld dubbel en dwars opgebracht! Joost rijdt als een herdershond achter de kudde aan. Tim stelt voor dat als er een helling te steil lijkt, hij een lijn aan de Land Rover kan vastmaken als anker voor Hans. Gelukkig is dat hier niet nodig. De weg is nog steeds slecht, maar de dalen van de droge rivierbeddingen zijn niet erg diep.
We doen over de tweehonderdvijftig kilometer van deze dag negen uur! Prachtig teamwerk maakt het instorten van de auto weer goed. Als we in Twijfelfontein aankomen heeft Hans honderd kilometer afgelegd zonder rem. Dat moesten we in Nederland maar niet proberen!
Ook op de camping is de groep weer zorgzaam. Hans hoeft zich niet te bekommeren om het opzetten van de tent en wordt na de eerste inspecties eerst meegetroond naar het barretje voor een groot glas ijskoud bier. Daarna wordt er gesleuteld en gerommeld. Tim belt met onze Volvo vrienden in Zuid Afrika en al gauw wordt geregeld dat er een nieuw uitlaatspruitstuk wordt opgestuurd naar een van onze volgende overnachtingsplekken.
We maken een vuurtje en tegen de tijd dat de sterren helder worden kunnen de stukken vlees op de braai en kan iedereen de dag weer met humor evalueren.
Later in de tent lig ik te bedenken hoe dit soort situaties zullen verlopen wanneer we in Etosha zijn, een groot wildpark waardoorheen we honderdvijftig kilometer zullen rijden overmorgen.