Weg van de kust

Het gerommel op de parkeerplaats om alle auto's mooi op te stellen voor de foto gaat gepaard met veel grapjes en flauwekul naar elkaar. Binnen de kortste keren staan de dames op de muurtjes ook te fotograferen, gebarend naar hun man dat hij niet in beeld moet staan. Het gaat om de auto's. De officiële fotograaf is milder: die maakt aan het eind ook een paar foto's waar ieder stel voor de eigen auto moet gaan staan. Ik ben benieuwd welke hij zal kiezen voor het artikeltje in de krant.
Een paar auto's gaan  naar Usakos, een dorp dat in de buurt van de route ligt. Daar is een project van een Nederlands stel voor kinderen: een school en weeshuis. Een paar stellen hebben hier geld voor opgehaald, wat ze heel graag zelf willen komen brengen. Symbolisch dan, want het beheer van het geld is in Nederland. Ze zijn er de afgelopen maanden erg druk mee geweest om sponsoren te vinden. Het initiatief kwam geheel van henzelf, de organisatie van deze reis heeft zich hier niet mee bemoeid. Ze zullen in Usakos worden ontvangen met een braai.
Wij gaan met de rest in de verschillende groepjes richting Spitskoppe. De eerste tientallen kilometers zijn saai over asfalt en door een vlak zandgebied. De zon is nog niet door de sluierbewolking, waardoor het vrij somber is. Wanneer we afslaan en op de zandweg komen zien we een heleboel stalletjes waar mensen halfedelstenen te koop aanbieden. Die worden hier veel gevonden. De mensen wonen in ver van elkaar af staande zinken hutjes. Er is niets: een heel enkele keer zie ik een molen boven een boorgat voor water, maar ik vermoed dat de vrouwen ver moeten lopen om water te halen. We kopen wat stenen, maar ik vind het moeilijk om te kiezen bij wie ik dat zal doen. De stenen zijn allemaal prachtig. 
Spitskoppe ontleent zijn naam aan de rotsformaties die uit het vlakke land oprijzen. Grote ronde formaties rode stenen met tussen de breuken wat planten. Bij de toegang tot de kampeerplaats is er een hutje waar we wat kunnen drinken, maar verder is het zeer basic kamperen. Minstens twee kilometer van de ingang af, om de rotsen heen, zijn genummerde plaatsen. Dat zijn gewoon plekken waar een zijweggetje naar leidt, maar meer is er niet. Tussen de rotsblokken kan je zelf een mooi plekje uitzoeken waar je je tent wil opzetten. Op de rotsen kijken de marmotten toe. We hebben alle ruimte, maar verspreiden ons niet zo heel erg. Iemand had gehoord dat er hier een paar keer een gewapende overval op toeristen heeft plaatsgevonden, dus we gaan niet te ver uit elkaar, hoewel het waarheidsgehalte van het verhaal niet in te schatten is. 
Al gauw beklimmen verschillende mensen de rotsen voor mooie plaatjes, uitgejouwd door de marmotten, die opmerkelijk harde geluiden maken. De zon zakt en de kleuren worden roder. De groep uit Usakos komt terug, een beetje gedesillusioneerd. Er is onenigheid tussen het locale bestuur en het ambtelijke bestuur, waardoor het beter is nu geen geld te geven. Het zal niet op de juiste manier gebruikt worden. Een braai was er ook niet en de sfeer werd als grimmig ervaren. 
Het kamperen is zeer basic, want is geen water of elektriciteit en de wc'tjes zijn chemische toiletjes die in de open lucht staan en waar hooguit wat stokken rechtop omheen gezet zijn. Omdat sommigen alleen een aantal flessen drinkwater bij zich hebben betekent dat ze morgen niet kunnen wassen. De omgeving maakt echter alles ruimschoots goed.
Wederom een prachtige dag.