Dust in the wind

Er is verwarring over het tijdstip dat we door de poort van het reservaat heen mogen: kwart voor zes of kwart over zes. Om vijf uur is iedereen al aan het inpakken. Sommige stellen kunnen moeilijk op gang komen zonder koffie, en die hebben hun keteltje al op het brandertje staan. En dat in de droge kou en in het donker. De uren vlak voor zonsopkomst zijn donkerder dan middernacht: de sterren staan minder helder en alles lijkt verstilt te wachten op de dag.
Iedereen op de camping is aan het pakken, en er onstaat een sliert auto's die even later geduldig voor de poort (die om kwart over zes open gaat) staat te wachten.
Gisteren, toen we aan een biertje zaten, kwam een ranger van het park bij ons met een verhaal over hoe de bussen met overlanders soms vervelend rijden en inhalen wanneer er weinig ruimte is. Maar hij zou ons wel begeleiden in zijn Toyota bakkie...als hij ook een T shirt kreeg. We hadden aan de poort namelijk een paar T shirts weggegeven, en dat was als een lopend vuurtje rondgegaan. Men had achterhaald dat wij de shirts in de auto hebben. En, o ja, zijn vrouw had maat Large. Hij heeft zijn cadeautjes in ontvangst genomen en komt nu, bij de poort inderdaad aan en gaat met knipperende lichten voor de groep uit rijden. Er zijn helemaal geen overland bussen vandaag, maar hij neemt zijn taak serieus. Alleen, ook hij krijgt een groepje Nederlandse Volvorijders niet gedresseerd. Waar hij bij de eerste uitkijkpost al stopt, rijdt het grootste deel van de groep door om verderop te kijken.
Aan het begin van de rit zie je niet veel anders dan lichtjes van andere auto's, het gladde asfalt voor je en vaag in het duister wat springbokkies. Maarten krijgt er eentje bijna op de motorkap. Als de zon opkomt verandert alles snel. Het gele gras, de rode duinen  de acaciabomen en struisvogels: het is een schitterend gezicht. We rijden aan het eindvan de asfaltweg, waar voor de Volvo's het eindpunt is, door het mulle zand in. De duinen komen daar dichter bij elkaar en achter een prachtige kam ligt een droog zoutmeertje met dode bomen. Een paar stellen hebben zich door een pendelwagen ook naar dit punt laten brengen, en we klimmen de duinen op en genieten van alles wat we zien. Hoewel het zand heel rond is en prima geschikt voor zandlopers, kan je er best gemakkelijk over heen lopen zonder weg te zakken.
Als we alles voldoende bewonderd hebben rijden we het park uit en gaan op weg naar Solitaire, onze volgende rustplaats. Dat is slechts negentig kilometer verder, en de gravelweg is redelijk goed. Tim heeft problemen met de dynamo: die laadt de accu niet meer goed op. Hij zit weer geconcentreerd te peinzen hoe hij dit probleem gaat oplossen en wil daar zo snel mogelijk mee beginnen.
Op Solitaire staan al verschillende Volvo's te tanken en genieten een paar stellen al van koffie met appelgebak.
We hebben een tijd geleden het boek gelezen van Ton van der Lee, dat gaat over zijn zoektocht naar vrijheid, rust, een agenda-loos leven enzovoort. Hij komt in Solitaire zonder benzine te staan. Op de kaart lijkt het alsof je een nederzetting zal binnenrijden, maar in werkelijkheid is er alleen een benzinestation, een klein winkeltje en "Moose", een stuurse man die de beste broden en appeltaarten bakt van de omgeving. Nu, een jaar of vijftien later, is het nog steeds een stoffig plaatsje waar iedereen zo snel mogelijk voorbij rijdt op weg naar de toeristische attracties. Nadat van der Lee hier is weggegaan is het een tijdje flink opgepept door de publiciteit en werd de stuurse Moose een veelgevraagd fotomodel naast de zoveelste toerist. Er kwam toen een hotelletje bij en de camping werd al gauw bevolkt door jongeren die met reisorganisaties op pad waren. 
Wij gaan niet hier overnachten, maar aan de overkant, zo'n vijf kilometer van de weg tegen de rotsen aan, waar de guest farm is. Die is van Walter en Simone. Ze hebben op hun terrein een paar schaduwplekken gemaakt met dikke strodaken en een paar sanitairhuisjes. De sfeer is er heerlijk ongedwongen. Binnen is er een eetplek en een bar waar je jezelf moet bedienen en op een blaadje moet bijhouden wat je hebt gebruikt. Er is een nieuw zwembadje gebouwd waar de dames al gauw even ingaan. Het is ijskoud.
Evert en Gerrie zijn trots: hun dochter en schoonzoon, die hier wonen, zijn hierheen gekomen met hun twee kinderen. Het jongste meisje is twee dagen geleden vier geworden, en dat wordt met de hele groep met appeltaart gevierd. Het kind weet niet wat ze met al die aandacht aanmoet.
Als we met zijn tweeën 's avonds even een praatje gaan maken met Walter horen we dat hij afgelopen juni de business aan de overkant heeft gekocht. Die was weer helemaal ingezakt: al weken werden de benzinevoorraden niet meer aangevuld en de toeristen bleven weg. Nu probeert hij er gezellige overnachtingsplaatsen te maken. Het personeel, dat hij ook heeft overgenomen lijkt al in competitie om aandacht met zijn eigen personeel bij de guest farm.