Duwisib Castle

Het licht op het gras is zo mooi, deze plek is betoverend! We hadden gisteravond een kat op bezoek, die steeds vrijer werd in bedelen voor eten. Waarschijnlijk is het een kruising Ragdoll, met een cypers gestreepte snoet. Hij leeft van de giften van campinggasten, want op de boerderij woont een hond die hem niet duld. Daar krijgt hij niets. Waarschijnlijk is hij hier ooit achtergelaten. 
We gaan weer op pad. De rit van vandaag is niet lang: honderdvijfenvijftig kilometer. Maar de weg is over de hele afstand hobbelig en stoffig, met stukken waar veel stenen liggen. 
We rijden rustig en in het groepje van vier auto's. Vandaag gaat het goed, hoewel iedereen extra oplet welke geluiden er vanonder de motorkap vandaan komen. Ze krijgen er van langs; dat moet vanmiddag allemaal even goed nagekeken worden. Het stof zit overal. Het heeft geen zin om haren te wassen, want binnen een paar kilometer staat het als stro weer van je hoofd af. 
Halverwege ruil ik mijn hoge plaatsje in Joost om voor de lage, warme plek van Helma in de zwarte Amazon. Wat een verschil: men moet nooit meer zeuren over het gebrek aan comfort in een LandRover, begin maar eerst over een Volvo op Afrikaanse wasbordwegen. Alles rammelt, is verschrikkelijk stoffig en je plakt vast aan de bekleding. Een steentje dat vanuit de wielen van een inhalende auto rondspat kan gemakkelijk door de ruit. Het gebeurt gelukkig niet, maar je ziet ze wel langsvliegen. De rolgordel van Helma doet het niet meer vanwege al het stof. 
Het landschap verandert nu tijdens deze rit een paar keer. De duinen worden steeds roder van kleur en er staan kuddes springbokkies en zebra's te grazen. Van de boer die bij kasteel Duwazib woont hoorde ik dat zijn struisvogels ( hij heeft een paartje dat in de buurt van zijn farm woont en wordt gevoerd) zo'n tachtig eieren per jaar legt in ruil voor het extra voer. Hun wilde soortgenoten leggen er maar een stuk of veertien. We zien alleen volwassen exemplaren in de verte.
De bestemming van vandaag is de camping in Sossusvlei. Morgenochtend moeten we ons kamp om vijf uur al opbreken om de zonsopgang te kunnen zien boven de rode zandduinen. We krijgen een vrij grote plek bij een acacia, waar prachtige gele bolletjes in bloeien. We staan daar als landverhuizers met een kring van Volvo's om een zitplek waar vanavond het vuur gemaakt zal worden.
Helma heeft het zwaar. Het tentje dat ze mee hebben is enkelwandig en de kou begint toch te zwaar te wegen. Maar hier ligt ze heerlijk in een door Peter meegebrachte hangmat. Eindelijk rust na al dat gerammel.
Alle auto's worden nagelopen, de meeste staan op krikken. Overal is metaal te horen van gereedschappen die uit de kisten worden getrokken, gemompel en zacht overleg. De vogeltjes doen erg hun best om dit te overstemmen in hun gebedel, maar niemand geeft ze aandacht.
Iemand heeft navraag gedaan naar de prijs van een ballonvaart morgenochtend, maar daar wordt vierhonderd euro per persoon voor gevraagd. Dat slaan we maar over. We zijn niet van het soort toerist dat hier in de Lodge logeert voor vijfhonderd euro per persoon. Maar met de eigen auto straks daar aankomen en foto' s maken is een unieke ervaring die menig toerist niet zal kunnen navertellen.