Internationaal klepzeiken

We nemen met moeite afscheid van Solitaire. Voor ons is dit de plek waar in onze dromen een thuis voor ons wacht. Bij het tankstation zoeken we nog even Walter en Simone op, die nu hier in de eetzaal van het hotel zitten te ontbijten met hun kinderen en personeel. Er zijn al verschillende Volvo's op het terrein, de een om appeltaart in te slaan voor onderweg, de ander om nog even naar de remleidingen te laten kijken. We maken nog even wat foto's van de auto's temidden van de oude wrakken op het terrein, die daar als blikvanger staan. Het leven draait immers gedurende deze weken grotendeels om auto's.
De route die we vandaag doen gaat naar Swakopmund, het stadje aan de monding van de rivier de "Swakop", zo'n tweehonderdzeventig kilometer. Maar dit is de route waar Howard voor gewaarschuwd had en waarover we meerdere inlichtingen hebben ingewonnen de laatste dagen. De berichten zijn wisselend, maar het lijkt wel mee te vallen. We laten ieder zijn eigen keuze maken, maar als je het jezelf makkelijk wil maken wat betreft de weg, moet je wel een totaal aantal kilometers van meer dan vijfhonderd voor lief nemen. 
Wij gaan in ieder geval de originele route rijden. Uiteindelijk doet iedereen dat, en zitten we even later met witte knokkels aan het stuur op de hobbelige en stoffige weg. Eigenlijk valt het best mee. We hebben ergere plekken gezien, en als je rustig rijdt gaat het goed. Bovendien is de omgeving prachtig!.
Al na een half uur rijden zien we Frans en Anja langs de weg staan. Ze hebben hun stoeltjes uitgeklapt en de motorkap van hun Amazon staat open. Het blijkt dat de remleiding weer los is geraakt, de tweede of derde keer al. Ze rijden vaak in het groepje waarvan ook John en Madeleine deel uitmaken, en John is monteur. Hij heeft een setje bij zich om de remleidingen weer te repareren, dus als hij aan komt rijden wordt het probleem weer opgelost. Straks  in Swakupmund zal wel voor een wat duurzame oplossing gesleuteld worden; we hebben immers een dag vrij.
Tim had op de camping gisteren de dynamo van Joost weer onderzocht: er bleek een losse koolborstel in te zitten, en dat is weer opgelost. Maar nu ziet hij tot zijn ergernis dat het acculampje af en toe nog steeds gaat branden. Ook hij gaat de vrije dag gebruiken om te sleutelen: hij gaat de dynamo vervangen.
De gekozen route gaat door de Kuiseb pas, een laagte in het vlakke landschap waar de rivierbedding van de Kuiseb doorheen gaat. Rivieren hier zijn geen stromen water, zeker niet nu. Je kan het je niet voorstellen als je de zanderige vlakte ziet waar wat groenere bosjes langs staan, maar als het regent gaat hier erg veel water in korte tijd doorheen. Een paar jaar geleden waren Tim en ik met "Uri Adventures" in de Namib Desert voor een zesdaagse 4x4 tocht door de duinen. We hebben toen ook in de bedding gekampeerd van de Kuiseb. "Barefoot"  Kosie, onze gids toen, liet zien hoe het zand van de rivierbedding deint op een waterlaag er onder. Als je op de verkeerde plaats rijdt met je auto zak je door de korst heen en zit je muurvast. 
We rijden over een weg waar een bord bij staat: "4x4 only". De Volvo bestuurders laten zich niet afschrikken en zijn aan het eind weer een stukje trotser op hun oude karretjes: niemand heeft schade en het viel best mee.
In Swakupmund gaan we kamperen bij "Alte Brucke": een modern bungalowpark met kampeerplekken met eigen toilet- en douchevoorzieningen en echt gras. Toch zijn er een aantal stellen die liever een bungalowtje huren voor deze twee nachten, om kleren te wassen, apparaten op te laden, en vooral: om in een echt bed te slapen. Arie en Peter, allebei gelukkig getrouwd, rijden samen deze tocht in het kleinste auto'tje (de P1800) en ze slapen in de kleinste tent. Ze willen ook wel een bungalowtje, maar de dame bij de receptie wil ze niets verhuren waar ze samen in een slaapkamer zullen slapen. Dat is tegen de regels. Ze kunnen uiteindelijk alleen een duurder huisje krijgen met twee slaapkamers, ieder met twee bedden en eigen badkamers. Onze mond valt open, maar daarna worden ze natuurlijk voortdurend geplaagd als homo. En dat terwijl Arie al dagen met zijn gedachten bij zijn vrouw Marijke is, die maandag haar vijftigste verjaardag viert.
De auto van Frans Boeien staat op de krik en er is een wiel afgehaald. Er blijkt olie te lekken uit de kering van de steekas. Er staan steeds meer mannen (met biertje in de hand) om de auto heen. Het grappige van de situatie is, dat de daktent op de auto al uit staat en nu natuurlijk helemaal scheef hangt. Het probleem met de as kan niet meteen opgelost worden, daarvoor moeten ze de maandag afwachten, zodat er gewinkeld kan worden. De auto wordt dus maar op extra steunen gezet en Frans en Anja nemen zich voor om met het hoofd naar de hoge kant te gaan slapen..
Onderweg waren Frans en Joke van Vliet bijna klemgereden door iemand die ze verzocht te stoppen. Met de raampjes op een kiertje hebben ze dat uiteindelijk  gedaan, waarna blijkt dat de eigenaar van de krant van Walvisbaai erg graag een interview wil. Dus even later, als de taferelen zoals ik hierboven beschreef bezig zijn, komt een mevrouw zeer enthousiast aantekeningen maken van wat ze ziet en hoort. Ook komen twee Volvo bezitters uit Namibië langs. Ze zijn vanuit Windhoek hierheen gereden (ruim tweehonderd kilometer) om dit mee te maken. Een van hen heeft de eigen Amazon niet op tijd klaar gekregen, maar is net zo enthousiast aan het "klepzeiken" als de anderen. Het is weer een ontzettend gezellige middag!