Aus

De tweede nacht in de Canon Roadhouse kampeerplaats  is nog meer vertrouwd dan de eerste: een mens heeft weinig nodig om  zich thuis te voelen. In dit geval is een Volvo (en voor ons natuurlijk onze Joost, die zich bijna in een identiteitscrisis bevindt omdat hij zich nog niet gedienstig heeft hoeven maken tot nu toe) genoeg. De verschillende kampeerplaatsen zijn bevolkt door groepjes Nederlanders, die zachtjes pratend de maaltijden verorberen die ze gemaakt hebben op de braai. Niemand is alleen, maar er wordt ook niet voortdurend het grote geheel opgezocht. Wel lopen we allemaal regelmatig bij elkaar te buurten om nieuwtjes en roddels te kunnen delen. Boven onze hoofden fonkelen ontzaglijk veel sterren. Er is een duidelijke melkweg te zien en af en toe een satelliet.

Op een comfortabel tijdstip gaan we de volgende ochtend rijden. De afstand vandaag is niet zo groot, om en nabij de driehonderd kilometer. Navigeren moet ook niet moeilijk zijn: vier keer linksaf en dan zijn we er. Na de eerste honderd  kilometer krijgen we weer asfalt onder de wielen, dus dat kan vlot gaan. Het landschap is eindeloos: een groot gebied vals plat met hier en daar dorre lage struikjes tussen het gele gras en de stenen. Dan ineens een achtergrond met aan de bovenkant afgeplatte bergen. Struiken zijn er dan niet meer, alleen onafzienbare vlakten met geel gras. Op de hele route zien we maar een handjevol boerderijen heel ver van de weg. Wel wat meer verkeer, maar dat stelt in onze ogen niets voor.
Onderweg slaan we even af bij het bordje Seeheim. Niet dat je enige bewoning ziet, maar we gaan er toch heen. Na een paar scherpe draaien in de weg zie je dan ineens dat er een laagte is waar je in rijdt. Onderaan is er een oud hotel, volledig verborgen in de omgeving. We gaan daar allemaal koffie drinken, dus binnen de kortste keren is het terras gevuld met kwetterende Nederlanders en de parkeerplaats opgesierd met stoffige Volvo's. Een tamme papegaai van de eigenares is blij met alle aandacht en fluit naar de dames. Hij zit op een metalen trapleuning, en iedere keer als hij genoeg toeschouwers heeft, laat hij zich naar beneden glijden.

In Aus gaan we even tanken en een lunch gebruiken bij het plaatselijke hotel. Er is daar ook internet, dus we zitten al gauw allemaal met laptopjes op tafel om de ervaringen met ons thuisfront te kunnen delen.
Drie kilometer verder is er de camping van vanavond en morgenavond. Ook weer verscholen in een kom tussen de geel-rode rotsen. Er staan een paar acaciabomen, waarin de wevervogeltjes enorme nesten aan het verbouwen zijn. Het ziet er uit alsof een hooiwagen zijn lading heeft verloren, maar er wordt nog flink aan verbouwd. Als iemand even een kraan gebruikt zit er meteen een vogeltje bij om van de druppels te genieten. De dames van het gezelschap ontdekken een plek waar iemand wat fruit voor de vogeltjes heeft achter gelaten. Het is daar een drukte van belang van voerende ouders en bedelende jongen. Ondertussen staat de motorkap van Maarten zijn auto open. Hij wil wat aan de radiator gaan doen, die te heet wordt. Met werkhandschoenen aan vraagt hij aan Hennie om advies, en dat is een startsein voor alle mannen in de omgeving om ook het hunne te geven en er allemaal omheen te gaan staan. Net als de vogeltjes even verderop, alleen worden hier gereedschappen gevoerd en valt het met het bedelen wel mee (een half woord is genoeg). Maarten staat verbaasd te kijken hoe in een ommezien het radiatorprobleem is opgelost en hij meteen voorzien wordt van enkele alternatieven hoe het ook had gekund...misschien kwam het door zijn handschoenen dat iedereen hier zo superieur aan het klussen is. In ieder geval geeft het de heren weer een tevreden grijns op de gezichten.
Het lage strijklicht aan het eind van de dag geeft de bergen een prachtige kleur. Als de zon weg is moeten de truien en jassen wel weer aan, maar de prachtige omgeving en de sterren maken er wederom een heerlijke avond van.