de Kaap gerond

De regen heeft vannacht op het dak van de caravan gebeukt in korte, maar hevige buien. We staan weer om zes uur onder de lekker warme douche. Er wordt niet geklaagd, maar bij navraag zijn degenen die in hun tenten siIepen niet erg uitgerust.
We vertrekken individueel of in kleine groepjes; daar zijn geen spelregels voor. Nadat we door het net ontwakende Kaapstad zijn horen we Maarten op de walkie talkie. Die zit enige kilometers voor ons. Wat een goede dingen zijn dat: ze hebben een enorm bereik. Overland Solutions heeft er goed werk aan gedaan om deze voor ons uit te zoeken. Maarten is gisteravond, nadat hij de natte tent had ingepakt, naar de luchthaven gereden. Het KLM vliegtuig kwam om half tien aan, en de captain had zijn autopapieren meegebracht. Maarten en Clothilde hebben een hotel bij de luchthaven genomen, zodat ze niet in het donker terug hoefden naar Chapman's Peak. Bovendien sliepen ze droog en warm.
Ook Hans en Helma zitten even later op ons kanaal. Al rijden we ver van elkaar af en is er geen visueel contact, we zijn weer een beetje een team.
Buiten de stad zijn enorme landerijen met hier en daar een door palmen gemarkeerde oprit van een boerderij. Het landschap is glooiend en de zon maakt het groen van de jonge tarwe fel. We kopen een beker koffie bij een "padstal", een klein winkeltje langs de weg. De man van het echtpaar vertelt dat hij oorspronkelijk uit Groningen komt. in 1956 is hij met z'n ouders hierheen gekomen. Hij vindt het verhaal van de Volvo's mooi, en vraagt of er medereizigers ook afkomstig zijn uit Groningen. Het winkeltje staat vol met potjes zelfgemaakte chutney (bladjak heet dat hier), jam, scones en andere lekkernijen.
Een paar uur later rijden we langs het Cedergebergte. Een prachtig landschap met een riviertje langs de weg en ruw landschap. Hier en daar zijn er gehuchten langs de route met prachtige namen zoals Moedverloren, Soebatsfontein, en Spoegrivier.
Bij een benzinestation staat Maarten te tanken. Vlak voordat we daar ook gaan stoppen horen we ineens een enorme herrie onder de motorkap van Joost vandaan komen. Zodra we stilstaan springt Tim uit de auto, trek ik aan de handle om de motorkap te openen en binnen een minuut zijn Tim zijn handen zwart. Als gieren die een karkas ruiken staat al heel snel de volgende Volvo naast ons: Hans en Helma. Zeer tevreden dat de Land Rover de eerste is met panne staan even later nog twee Duetten genoeglijk met een kop koffie in de hand toe te kijken terwijl Hans en Tim als een geolied team de dynamo losmaken en helemaal uit elkaar halen. Tim heeft een bankschroef voor op Joost gemonteerd, en die komt nu goed van pas. Er is kogellager in de dynamo los! De dynamo was nieuw: vorig jaar in Duitsland gekocht op onze reis toen, dus kennelijk heeft het nooit goed gezeten. Door de speling in de as van de dynamo liep de ventilator tegen het dynamohuis aan, en dat gaf dat vreselijke geluid. Binnen het uur zit alles weer op zijn plaats, de lager is vastgezet met superlijm. We rijden weer, dit keer samen met Hans en Helma.
We komen in Namakwaland, de provincie die bekend staat om haar bloemenpracht in dit jaargetijde. Tussen de rooibosjes zijn inderdaad plukken oranje, gele en paarse bloemen te zien, maar de vlakten die we verwachten blijven uit. Als we in het begin van de middag gaan lunchen, horen we dat het dit jaar niet zo uitbundig is als anders: de regens zijn laat gekomen en het is langer koud gebleven. Jammer, vooral de vrouwen hadden zich enorm verheugd hierop. De bloemen gaan pas open na een goed uur zon, en sluiten zich weer wanneer de lichtintensiteit verminderd. We vinden een veldje met oranje bloemen en maken meteen wat foto's.
In Springbok, ons eindpunt van vandaag drinken we wat in het plaatselijke kroegje en kunnen we meteen gebruik maken van het internet om de stukjes van de vorige dagen te plaatsen. Foto' s opladen is een beetje teveel voor het internet.
Als de zon weg is wordt het koud. Op de camping is iedereen aan het koken en maakt zich op om vroeg in de slaapzak te kruipen.