The answer is blowing in the wind

How many roads must a man drive down,  before you can call him a man? 
The answer, my friend, is blowing in the wind..

Na een paar uur diepe slaap schrikken we wakker van vlagen wind: stormachtig en met veel geraas door de bomen en het flapperen van de buitentent. Af en toe regent het. In de slaapzakken is het warm, maar er is teveel onrust om weer diep in slaap te vallen. We moeten om zeven uur starten, dus het heeft al geen zin meer om te blijven proberen te gaan slapen. Om half zes staan we al onder de douche.
Als we wegrijden met z'n allen zijn  Howard en Liz er ook. Ze hebben een prachtig dagprogramma voor ons georganiseerd. We krijgen een goede routebeschrijving en gaan op pad. Op een aantal plaatsen sluiten zich Afrikaanse Volvo enthousiastelingen bij ons aan. De route gaat langs de mooie kustweg richting Paarl en dan de bergen in. Het is een mooi gezicht, zo' n sliert Volvo's over de indrukwekkende kronkelwegen van de Bainskloof pass. 
Als we aan het eind van deze reis in Johannesburg aankomen, krijgen we een diner aangeboden door Volvo cars  Zuid Afrika (van de nieuwe auto's) in een restaurant waar de auto's prominent voor geparkeerd zullen worden. Er is daar ook zo' n levensgroot beeldscherm, en daarop moeten fragmenten van onze reis vertoond worden. Van deze beelden worden ook stukjes gebruikt voor een televisieprogramma dat aandacht aan de tocht gaat besteden. Tim vertelt me tussen neus en lippen door dat ik bij deze dus de cameravrouw van de reis ben. Help! Ik hang dus voortdurend uit het raam van de Landrover om te filmen, laat me uit de auto zetten  om vooruit te rennen om de stoet te filmen bij het langsrijden en sjouw de hele tijd met cameratassen.
Wat jammer dat het weer vandaag zo slecht is. De regen blijft komen en de wind maakt het guur. Gisteren, toen het zonnig was, viel het me op hoe de eikenbomen al hun lichtgroene blaadjes beginnen te krijgen, maar vandaag ziet alles er somber en teruggetrokken uit. Op de hogere bergen zie ik zelfs nog restjes sneeuw.
Nederlanders zijn moeilijk te dresseren, en al helemaal wanneer ze met vakantie zijn. In de routebeschrijving stond duidelijk dat we voor de lunch toch niet later dan  twaalf uur moesten arriveren bij het Anton Rupert estate in Franschoek. Maar nadat er over de walkie talkies al een half uur was geroepen dat er toch echt veel behoefte aan koffie was, verdween de hele groep ineens een inrit van een restaurant in. De eigenaars kwamen snel naar buiten met camera's en waren al helemaal blij met de inkomsten van de vele koppen koffie. Net als in China zullen de mensen die iets voor die Hollanders organiseren wel enige revalidatie nodig hebben nadat we weg zijn...
De lunch op het estate is voortreffelijk. Er is een uniek automuseum waar zeldzame auto' s prachtig zijn opgesteld. Dus op meerdere manieren was het smullen. Omdat Volvo cars Zuid Afrika ook voor deze dag een vertegenwoordigster had meegestuurd werden er foto's gemaakt met Joost centraal in de groep en foto's waarop Joost was vervangen voor een nieuwe XC 90. 
Nu het weer zo slecht is maken een paar stellen plannen om niet terug te gaan naar de camping, maar om alvast een stuk in westelijke richting te rijden en daar een Bed + Breakfast te nemen. Dat scheelt ze een natte, koude nacht en ze hoeven dan morgen niet zo ver meer te rijden. Wij vinden het allemaal best; we gaan zelf wel terug, maar zien wel wat we doen. Als het erg regent kunnen we op de camping altijd nog een caravan huren: die staan er genoeg. 
Daar aangekomen blijken er inderdaad een aantal van onze tenten voor een deel te zijn ingestort. Clothilde's beddengoed is nat van een plas die op de scheefgewaaide tent stond. Arie had onderweg een lekke band. Die is inmiddels vervangen, want hij was te slecht om op te lappen.
En zo eindigt deze dag met een wat uiteengewaaide groep. Terwijl de regen op het dak van de caravans beukt en de vier echte survivors in de tenten in hun slaapzak doet kruipen duimen we voor beter weer.