Dag 38 - Reisverslag uit Khartoem, Soedan van Sanne - WaarBenJij.nu Dag 38 - Reisverslag uit Khartoem, Soedan van Sanne - WaarBenJij.nu

Dag 38

Door: sanne

Blijf op de hoogte en volg Sanne

26 Maart 2010 | Soedan, Khartoem

Dag 38. Khartoum, Blue Nile Sailing club
Bij het ochtendlicht kunnen we pas zien waar we precies zijn. Vlak naast de brug, bij het punt waar de blauwe Nijl en de Nijl samenvloeien, is er een haventje voor wat plezierbootjes. Niet echt een bruisende plaats, en gezien het eeuwige stof hier ziet alles er meteen groezelig uit. Zwerfvuil ligt hier en daar in de hoeken. Het vroegere oorlogschip, the gunboat of general Kitchener, ligt min of meer ingebouwd tussen de kade en de parkeerplaats en doet dienst als personeelsruimte annex kantoor. Hij is nog in opmerkelijk goede staat. Er komt een man in legerkleding met een glimmende witte auto naar de club. Hij heeft 3 sterren op zijn epauletten. Mijn eerste gedachte is, dat hij misschien over een tijdje naar Den Haag moet naar het internationaal gerechtshof, maar die gedachte slaat natuurlijk nergens op. Hier is hij gewoon een bezoeker van een zeilclub in zijn eigen land.
’s Ochtends is het gelukkig lang niet zo druk als gisteravond en we kunnen rustig kennis maken met een Duits stel, ook met een Land Rover. Ze hebben thuis alles opgegeven cq verkocht en trekken naar Zuid Afrika in de hoop daar een poos te kunnen werken. Hij is monteur met erg goede papieren en zij is film regisseuse. Ze denken er wel werk te vinden. In eerste instantie zien we een zwaar getatoeëerde magere man met vettig haar en een mager, contactarm meisje, maar later blijken het gezellige mensen. Hij heeft ook een Volvo Amazon gehad en voorzien van een motor die hij had opgevoerd. Binnen de kortste keren zitten Tim en hij naar beelden van de China-reis te kijken en wisselen ze truckjes en mogelijkheden van Volvo’s en Land Rovers uit.
Er staat een jongen die er uitziet als 16 jaar, en die 26 blijkt te zijn, met het postuur van een Jockey: mager en klein. Hij is al 13 maanden met zijn motor onderweg vanuit Engeland: aan de westkant van Afrika naar beneden en aan deze kant terug omhoog in z’n eentje. We zullen op dezelfde boot zitten bij Wadi Halfa. Een taaie jongen. Hij was een keer tegen een fietser aangereden. De fietser had niets, maar zelf had hij een paar gekneusde ribben en een spierscheur in z’n schouder. Daarmee is hij enkele dorpen doorgereden omdat er nergens een geschikte slaapplaats was. Uiteindelijk is hij terecht gekomen in een piepklein hotelletje, dat is hier vaak niet anders dan de hut van een bewoner die er het woord “HOTEL”op geschilderd heeft. De vrouw des huizes heeft hem 3 weken verzorgd en gevoerd omdat hij z’n arm nauwelijks kon gebruiken.
Later komen nog twee overlanders: een drietal Duitsers en een alleen reizende Duitser. Die trekken meer met elkaar op, dus we groeten wat, maar er is niet echt een “klick”.
Vandaag gaan we de ‘Alien Registration”regelen. Dat is een papiertje met stempels wat men hier verlangt als je langer dan 3 dagen in het land bent. Het kantoor zou vlakbij zijn, maar dat klopt niet. We zoeken ons te pletter en komen uiteindelijk, dubbel parkerend, voor het winkeltje van Isam terecht. Hij wijst ons de weg: 2 deuren naast zijn winkeltje. Tim komt na een eeuwigheid terug naar de auto, waar ik oplet of ik weg moet van de plaats. Hij heeft geld nodig en wat gegevens van de plaats waar we het land zijn binnengekomen. We komen tot de ontdekking dat we zo stom geweest zijn om de portemonnee in de daktent te laten, die nu keurig opgevouwen op het dak zit. Wat te doen: openvouwen in een drukke straat en er een portemonnee uithalen in bijzijn van alle voorbijgangers? Of terug naar de sailing club, het daar doen en weer opnieuw naar de plek? Dan vragen we maar aan Isam of hij dollars kan wisselen. Die heeft Tim wel in zijn zak zitten.
Ineens wordt alles voor ons geregeld. Isam laat iemand een ambtenaar uit het kantoor lokken om de papieren even voor ons te regelen. Hij stuurt een medewerker met dollars naar de zwarte markt die snel terugkeert met een goede koers. De ambtenaar blijft zijn functie trouw en wil kopieën (Isam stuurt even een jongen naar de overkant), foto’s (hebben we gelukkig ruim in voorraad) en gaat daarna in gebed en lunchen. Na een eeuwigheid, waarin we heerlijk vers geperst sap drinken in Isam zijn winkeltje en in gesprek raken met een magere Duitse die getrouwd is met een erg zwarte Sudanees en hier op familiebezoek is, komt de ambtenaar met onze paspoorten en het papiertje. Kosten: 70 US dollars per persoon!! We hebben zwaar het vermoeden dat we getild zijn, anderen hebben in Wadi Halfa 20 dollar betaald. Helaas is het niet controleerbaar. We hebben niet het gevoel dat Isam er een slaatje uit heeft geslagen, want voordat hij te hulp kwam was er al een bedrag genoemd. Naderhand loop ik met hem naar de plaatselijke markt (urinestank bij de bussen, stof en kraampjes met mobiele telefoons en andere snuisterijen) om tomaten, uien en komkommers te kopen. Ondanks de verhalen van anderen kosten die hier weinig; in ieder geval zorgt Isam daar wel voor. Hij wil telefoonnummers uitwisselen en drukt ons op het hart overal vandaan naar hem te bellen om te vertellen of we wel zijn aangekomen. Ook wil hij weten of hij gemakkelijk in Nederland kan komen om er te wonen. Bij vragen over de verkiezingen laat hij zich niet uit en is zijn Engels ineens ontoereikend.
We gaan terug naar de club en lummelen wat. Vlak bij het hek zou er af en toe een draadloos internetsignaal op te pikken zijn van het gebouw aan de overkant. De dongle werkt hier niet: pakt een prima signaal op, maar kennelijk is er geen overeenkomst gesloten tussen Vodacom Ierland en MTN. In Ethiopië was het vrijwel niet mogelijk om aan een locale SIMkaart te kopen. Achteraf kon dat alleen maar bij het postkantoor met meebrengen van je paspoort en invullen van talloze papieren. Kim had er een voor me te leen, maar als er al signaal was, dan kon ik nog geen internetverbinding maken omdat ik een aantal instellingen niet kon achterhalen. We zijn dus al een kleine week niet in communicatie geweest met thuis, en dat wordt nu een beetje vervelend. Met veel zoeken kan ik eindelijk een zeer slechte verbinding vinden, waarin ik net mijn e-mails kan openen.
Als we ’s avonds met de Duitse buren zitten te kletsen, Land Rovers neus aan neus neergezet vlakbij het hek, vinden we een beter signaal en is het ineens mogelijk om weer te kunnen communiceren. De drukte op deze avond valt reuze mee, want morgen is het vrijdag, dus rustdag voor de islamieten. We eten een van Arnold’s soepen, aangevuld met verse groenten en (ik weet het, dit is een overtreding!) een blikje corned beef. Aangezien het laatste veel weg heeft van kattenvoer, grappen we wat over de kwaliteit van Arnold z’n soepen…We raken gewend aan de plek en de drukte, en slapen alweer gemakkelijk in.

  • 26 Maart 2010 - 14:33

    Rene:

    Hoi kanjers,
    Spannend daar in Sudan! Het verhaal van de duitse met de Sudanees doet denken aan het boek dat ik geadviseerd heb.

    Doe vooral voorzichtig! Hebben jullie nog tips voor de oranje club? Stonden in de Telegraaf en zijn nog niet weg!

    Drukkie,
    Annet en René

  • 26 Maart 2010 - 14:34

    Rene:

    Hebben jullie het bier goed verstopt, of verstandig niet meegenomen?

    In strikt islamitische landen schijn je het niet bij je te mogen hebben.

    Nog een drukkie

  • 28 Maart 2010 - 10:46

    Helma:

    Ik denk dat jullie Arnold en zijn vriend Charlie een groot plezier gedaan met het eten van de soep met blikje corned beef. Hij heeft daar goede herinneringen aan!

    Ik ook, want in Curacao was ons favoriete kindergerecht: macaroni met stukjes (import)kaas en corned beef uit de oven!

    Nog even doorbuffelen, voordat je het weet zitten jullie hier aan de Hollandse pot.

    xxHH

  • 29 Maart 2010 - 07:07

    Arnold:

    Je moet niet teveel water bij de soep doen hoor...

Reageer op dit reisverslag

Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley

Sanne

Tim en ik zijn regelmatig samen op pad. Als piloot is hij in erg veel landen geweest, en is voor mij een onverstoorbare rots in de branding. Laat zich nooit van stuk brengen door tegenvallers; ziet daar in tegendeel een uitdaging in om weer een creatieve oplossing te kunnen verzinnen. Zijn twee rechterhanden en zijn eeuwige zakmes zijn daarbij zijn trouwe hulpmiddelen. Ik ben (net niet geboren maar wel) getogen in Suriname,en kom nu met Tim in gebieden die mij het "thuisgevoel" weer geven. Misschien komt het door mijn tropenjaren dat ik mezelf ook niet snel gek laat maken en rustig kan wachten op de dingen die komen gaan. Ik ben in het dagelijks leven bekkenfysiotherapeut. We hebben samen 5 kinderen thuis, in leeftijd varierend tussen 10 en 20. Ze zijn wel wat jaloers op onze reizen en we krijgen regelmatig op ons kop omdat we er tijdens een verjaardag niet fysiek zijn. Aan de andere kant zijn ze zelf inmiddels ook al aan het dromen over de reizen die ze willen maken..

Actief sinds 01 Juli 2008
Verslag gelezen: 263
Totaal aantal bezoekers 218837

Voorgaande reizen:

23 Februari 2015 - 18 Oktober 2015

Joost mag het weten 2

08 Februari 2014 - 28 Februari 2014

Botswana

08 September 2013 - 28 September 2013

Hoog en droog in Waterberg Biosphere

26 Augustus 2012 - 03 Oktober 2012

Classic volvo southern africa expedition

15 Februari 2010 - 15 April 2010

Joost mag het weten

15 Mei 2009 - 05 Juni 2009

Namibie 2009

05 Juli 2008 - 05 Augustus 2008

Mijn eerste reis

30 November -0001 - 30 November -0001

Zuid Afrika, november-december 2008

30 November -0001 - 30 November -0001

Suriname

Landen bezocht: