Dag 26

Dag 26. Nairobi naar Isiolo, Gaddisa Lodge
Weer op pad zijn is lekker, maar het sfeertje in Jungle Junction was speciaal. Het gaf na de drie dagen dat we er verbleven een soort thuis-gevoel. De huiskamer waar iedereen in kon gaan zitten om met zijn of haar computer, of foto’s aan de gang te gaan, voorzien van elektriciteit en internet, de werkplaats, waar altijd wel wordt geknutseld aan auto’s of motoren van overlanders. Deels door henzelf (de Duitse mevrouw op haar Africa Twin kluste net zo hard aan haar motor als haar man aan de zijne), deels door de mechanic die inmiddels dikke maatjes is met Tim. De Canadese motorrijder met de BMW 1200 GS, die al 6 weken bij JJ zit te wachten op een nieuwe achterschokbreker. Die is inmiddels wel vanuit Duitsland verzonden, maar er is nog geen toestemming voor inbouw vanwege de garantie van 2 jaar. Hij is wel twee weken op stap geweest naar het Serengeti park, maar al die andere weken zit hij hier dag in dag uit met zijn laptop in de huiskamer. Slapen doet hij in zo’n klein minitentje op de grond buiten. Hij heeft alle tijd, want thuis heeft hij z’n baan opgegeven, al z’n spullen verkocht en is gaan reizen. Hij hoeft alleen maar in juni ergens een bruiloft bij te wonen en dan gaat hij verder zwerven. Tijd is hier van een heel andere orde dan in Nederland.
De Duitser die met de grote Volvo truck op reis is met zijn vrouw, heeft met Tim mailadressen uitgewisseld en drukt ons bij het hartelijke afscheid op het hart om thuis gekomen te reageren. Hij moet voor zaken terug naar Duitsland en laat zijn truck hier staan. Alles zit er op en er aan, ook een motorfiets hangt achterop. Thuis in Duitsland heeft hij ook zijn eigen vliegtuigje, een Chessna, en die wil hij ook hierheen vliegen. Alleen heeft hij daarvoor niet de benodigde papieren. Tim wel, dus het plan begint op te borrelen om dat samen te gaan doen. Er zal dan wel natuurlijk iemand mee moeten om verslag te doen van dat avontuur, dus ik dring me t.z.t. wel op…
We rijden door het hectische centrum van Nairobi. Achter muren zie ik een glimp van grote villa’s, waarschijnlijk gebouwd in de koloniale tijd. Groene eilandjes in de drukte. Maar het gekke van deze stad is, dat er op verloren stukjes grond, in bermen of tussen percelen in, maïs en andere groenten verbouwd worden. De gedachte dat je, als je niets kan kopen de etenswaren ook zelf kunt verbouwen, is hier niet zo onbekend als in Nederland. De weg die uit het centrum leidt is vreselijk. Er wordt aan gewerkt en je rijdt er meer langs dan op het asfalt, onder druk van de talrijke verkeersstromen. Diverse aanrijdingen blokkeren de weg, en tenslotte, na eindeloos doorschuifelen en inschikken tussen onwillende medeweggebruikers langs een dwars over de weg geschoven verongelukte vrachtwagen. De chaotische straatverkoop van oude kleren en schoenen te midden van zwerfvuil maken het niet gezelliger. Maar hoe verder we van de stad komen, hoe rustiger het wordt. De dorpjes worden iets minder druk en beginnen er groener uit te zien. Er komt dan ook steeds meer fruit en groente in de kramen langs de weg, en minder overbodig geworden westerse afdankertjes.
De weg zelf is goed. Hier en daar potholes, vrij veel vrachtwagens, maar goed te rijden. We hebben Isiolo als ons einddoel. Van daar uit naar het noorden van Kenia, een kleine 600 km, is er geen asfalt meer en is de weg berucht. Isiolo is een soort laatste toevlucht, waar anderen vanuit JJ ook de rest van de trip voorbereiden. We hebben gehoord dat dit het gebied is waar vorig jaar zoveel mensen zijn vermoord vanwege uit de hand gelopen veediefstallen en stammen-conflicten. Op de website van Buitenlandse zaken staat nog steeds dat je van hier uit beter in konvooi kan reizen, met bescherming van leger of politie.
Isiolo is een rommelig dorpje wat duidelijk zeer arm is. Zelfs de tweedehands kleren die op het marktje verkocht worden zijn lompen in vergelijking met de keurige stapels gewassen spijkerbroeken in Nairobi. Door al die negatieve verhalen zijn we weer blij dat we een poort in rijden van een plaats die bekend staat om haar gastvrijheid.
En Dat zijn Peter en Rita, een Nederlands stel dat hier de lodge drijft. Rita is ook fysiotherapeute en heeft zelfs om de hoek bij ons op de Sterrenberg gewerkt. We zetten Joost op de parkeerplaats en zijn weer de enige gasten. We kunnen gewoon daar, op het gravel van de parkeerplaats de daktent uitklappen. Het grote terrein met groen gras en jonge bomen is niet klaargemaakt voor kampeerders, want het is het seizoen niet. Bovendien is door de onverwachte regen alles zo snel gegroeid, dat een paar mannen een tijd bezig zouden zijn om al het gras te kappen. Op de achtergrond laat Mount Kenia zich vaag zien door sluierbewolking. Het is een mooie plek te midden van een uitgestrekte bushveld streek.
Peter laat ons het hotel zien, een laag gebouw met een barretje en een grote ruimte. Die kan als eetzaal dienen, of voor vergaderingen en seminars, maar is nu in gebruik als dagopvang voor gehandicapte kinderen uit de omgeving. Een paar schotten maken een verdeling tussen een therapieruimte en een speelruimte. Er staan veel rolstoelen, looprekjes, een massagebank, een Bobath bal en andere attributen om de inmiddels 25 kinderen hier op te vangen. Het enthousiasme waarmee Peter vertelt is groot, het is duidelijk dat hier meer zijn hart in ligt dan in de lodge. De kamers voor gasten zijn in kleine gebouwen verspreid over het terrein, ieder met eigen badkamer. Omdat het kampeergedeelte nog recent is gestart is er nog geen wc blok hiervoor, maar we mogen de voorzieningen van de eerste lodge gebruiken. Rita is nog herstellende van een longontsteking, maar straks gaan we samen eten.
We eten gezellig op de veranda onder begeleiding van het gekwaak van de kikkers vanuit het lege zwembad en onder functionele bewaking van 2 honden en 2 katten. De projecten die het stel heeft zijn goed doortimmerd en aan alle kanten kloppend gemaakt. Bijvoorbeeld hun kontakten met de lokale Chiefs om daarmee de bevolking te kunnen bereiken op een voor hen acceptabele manier. Ze zijn eigenlijk toevallig in het werk met gehandicapte kinderen gerold. Men kwam naar hen toe toen ze merkten dat Rita fysiotherapeute was geweest, en toen zijn ze maanden achtereen iedere week een dag de bush in gegaan om met een team te inventariseren hoeveel kinderen hulp nodig hebben. Dat zijn er erg veel, maar er is een selectie gemaakt van de meest schrijnende gevallen. Vervolgens hebben ze het Liliane fonds voor een deel meegekregen met hun plannen, hoewel daar nog niet zoveel concreets van uit gaat. Zelf leven ze van het pensioen van Peter, en gebruiken ze de opbrengsten van de lodge voor het geven van microkredieten. Voor de kinderen hebben ze nu de daycare, waarin ze willen groeien tot 40 kinderen. Voor ieder kind is er in de begroting nog een hiaat van 20 euro per maand, en dat proberen ze nu via een adoptiesysteem door hun achterban van Nederlandse vrijwilligers te laten komen. Ze laten foto´s zien van kinderen die hun hele leven al opgesloten in een hutje liggen te verkwijnen. Vaak ondervoed, vaak stijf van de contracturen en vol met wonden door het kruipen of zelfs van de touwen waarmee ze soms zijn vastgebonden. Er zijn in de streek erg veel wezen en de armoede is schrikbarend. 78 % van de mensen leeft onder de Keniase armoedegrens, die neerkomt op 1 maaltijd per dag. Dat zie je onderweg ook. Er zijn alleen maar graatmagere mensen, ik heb al vanaf Nairobi geen dik persoon meer gezien.
Het project gaat veel verder dan de daycare. Er is ook een schooltje, er komt nog een werkplaats waar machine en houtbewerking wordt geleerd aan de jongens en een sjamba waar groenten voor eigen gebruik geteeld gaan worden en koeien en geiten voor melk moeten komen. Wij zijn enthousiast. Tim wil thuisgekomen kijken of hij Wings of Support, de charitatieve vereniging van vliegers en ander KLM personeel kan interesseren voor hun project. Ik ga in mijn wachtkamer thuis de folders en foto´s plaatsen voor mensen die een vroegere plaatsgenoot misschien willen steunen informatie kunnen vinden. We kletsen de hele avond en gaan vrij laat de daktent in. Morgen het moeilijke stuk over de slechte weg.
Groete, Sanne en Tim