Op weg!

Eindelijk, de dag is aangebroken waarop we werkelijk vertrekken!
In alle vroegte rijden we weg, met een waterige maan en in de polder de opkomende zon. In Bant is het een drukte van belang: bij de rotonde staan er al mensen om iedereen naar het juiste veldje te sturen. De ene Volvo na de andere rijdt binnen en iedereen is opgewonden aan het babbelen en keurt met enige achterdocht de snufjes die men bedacht heeft om auto en inzittenden door de reis heen te loodsen. Sommigen zijn vooral geinteresseerd in de technische aanpassingen, maar anderen hebben er vooral voor het oog een feest van gemaakt. Veel auto's zijn beplakt met stickers van sponsoren en met landkaarten van de route.
We kijken nog wat verbaasd naar alle medereizigers. We hebben er al velen gezien tijdens de voorbereidende vergaderingen, maar de meesten hebben we nog nooit echt gesproken.
Vanaf een podium wordt iedere 2 minuten een equipe "afgeschoten" voor de start. Van iedereen wordt een korte beschrijving gegeven en we rijden er weg met applaus en veel gezwaai.
Meteen bij de rotonde rijden we al verkeerd. We zijn er laconiek onder en rijden gewoon door, wetend dat we de route zometeen wel weer op zullen pakken. Als we inderdaad een stuk verder een heleboel oude Volvo's in tegengestelde richting zien rijden, met kaarten opengevouwen op de schoot van de bijrijder, soms duidelijk met enige temperatuurverhoging in de auto, snappen we dat er een onvoorziene wegomlegging is. Hier en daar zie je medereizigers aan de kant staan, telefonerend of wachtend op wat anderen gaan doen. Een leuke start; ik ben benieuwd wat dat voorspelt voor de rest van de reis.
Ik bedenk me net dat ik geen website had gemaakt en dat de grens met Duitsland betekent dat internet via de telefoon duur wordt. Dus tijdens de eerste kilometers van de reis organiseer ik de waarbenjij.nu weblog en geef dit door aan degene die alle dagboeken van de reis beheert en samenvoegt op de Bant2Beijing website.
Duitsland is saai. De eindeloze betonplaten-snelwegen geven een hinderlijke eentonigheid. Het doet denken aan het liedje van Guus Meeuwis; rengedeng rengedeng.
De grensovergang met Polen is alleen te herkennen aan de vroegere Sowjet uitkijktoren, want voor de rest vormde die geen oponthoud.
Voor donker bereiken we het hotel: zo'n typisch Sowjet geval, niet het toonbeeld van gezelligheid.
Iedereen is vol van de eerste dag, en al gauw horen we dat onderweg in Polen al een Volvo kapot is gegaan. Hij is tot hier aan toe gesleept, en de " techneuten" zijn al aan het sleutelen. Ze vervangen het hele motorblok: de oude schijnt te zijn vastgelopen. Er zijn in totaal 2 hele motorblokken meegenomen in de "bezemwagen".
De eerste avond met een parkeerplaats vol Volvo's met openstaande kleppen is een feit.