oefenweekend

12 en 13 mei: het eerste weekend sinds tijden dat het redelijk goed weer was. Droog, een prettig zonnetje maar nog wat fris. Voor een groep van 26 Volvo enthousiastelingen was het een weekend waar veel voorbereidingen aan waren vooraf gegaan. De auto had eventuele reparaties, inspecties of wasbeurten ondergaan, en de zolder was afgestruind op zoek naar wat oude kampeerspulletjes.

Dit weekend was namelijk gereserveerd voor de generale repetitie voor de tocht die in september a.s. gaat plaatsvinden door zuidelijk Afrika. De auto's werden zoals gebruikelijk voor grote reizen gekeurd. Volvo dealer Broekhuis in Zeist stelde belangeloos een brug beschikbaar voor de hele dag, en Ronald Glen liet zijn ervaringen van de vorige reizen goed zien door een zeer nauwgezet onderzoek te doen naar alles wat kapot zou kunnen gaan tijdens een reis die voor een groot gedeelte over ongeasfalteerde wegen zal gaan. Voor sommigen betekende dit extra huiswerk om wat zwakke plekken aan te pakken, maar gelukkig konden we allemaal door naar de volgende ronde: het kamperen.
De reis die we gaan maken begint in Kaapstad, Zuid Afrika, waar de boot onze trouwe voertuigen in tweetallen per container zal afladen. Na alle douaneformaliteiten zullen we dan ontvangen worden door de Zuid Afrikaanse Volvo vereniging, die zich al een aantal maanden opmaakt voor dit evenement. Vanaf het moment dat we wegrijden uit de Kaapstreek en afscheid nemen van het een deel van onze gastheren, zullen we ons verder bekwamen in het reizen op z'n Afrikaans: geen zorgen over de dag van morgen maar genieten van de reis zelf en hooguit bedenken wat er 's avonds op de braai moet worden gelegd. In die eerste dag verwachten vooral de vrouwen van het team in Namaqualand te mogen genieten van de enorme bloemenpracht die daar in dat jaargetijde is. Zomaar langs de weg in het wild, op een route waar weinig navigatie bij nodig is en waar de tranen je in de ogen staan vanwege de intensiteit van de ongeorganiseerde schoonheid van de natuur. De mannen zullen wel willen opschieten omdat er op die dag de langste afstand gepland staat van de hele reis: 560 km.

De meeste avonden worden doorgebracht op campings in de zelf meegebrachte tenten. De tweede dag rijden we al door Namibië, waar de meeste wegen die we willen rijden ongeasfalteerd, maar zolang er geen neerslag valt, van goede kwaliteit zijn. Namibië is een prachtig land: zeer uitgestrekte landschappen zonder veel inwoners en zeer afwisselend wat betreft de geografie. Je kan er rustig je koffiepauze midden op de weg gebruiken op je campingstoeltje. De enige personen die je daarbij waarschijnlijk komen storen rijden in een Nederlandse Volvo...
Behalve landschappelijke schoonheid, leegte, gastvrijheid en een opmerkelijke mix van culturen heeft Namibië in de noordelijke regio een prachtig wildpark te bieden. Etosha omvat bijna 23.000 vierkante kilometer ongerept landschap, met een enorme zoutpan waar je veel wilde dieren kunt spotten. Een nacht kamperen we zelfs binnen in het park, gelukkig binnen de bescherming van een omheining, maar het gebrul van de leeuwen draagt ver en het doek van een tent lijkt een gemakkelijke hindernis voor zo'n jagende kat. Wat dat betreft hebben sommige groepsleden het goed bekeken: die hebben een daktent op hun Amazon geschroefd; die hopen dat de P1800 met grondtent genoeg voldoening geeft voor de jachtlust van de grote poezen.

De route gaat verder door de Caprivi strook, een smalle strook Namibië ten noorden van Botswana, waar de beroemde Okavango rivier, die in Angola ontspringt en een klein stukje Namibië aandoet alvorens verder te stromen naar Botswana en een enorme diversiteit aan wildleven geeft.
Vervolgens gaat de route naar de Victoria watervallen, een van de zeven wereldwonderen. Dr David Livingstone noemde ze, toen hij ze ontdekte, naar zijn koningin en voegde daar in zijn beschrijvingen de ontzagwekkende woorden aan toe die hij van de locale mensen hoorde: "the smoke that thunders". Er zijn toeristen die daar vooral de kick willen beleven van de bungeejump van de historisch brug die hoog boven de kloof gelegd is, maar ik denk niet dat er groepsleden zullen zijn die zich daaraan zullen wagen.
Vanaf de Victoria watervallen, die we vanaf de Zimbabwaanse kant zullen bekijken, gaat de route verder naar Botswana. Het noordelijke deel van dit land is zeer authentiek: er wonen weinig mensen maar des te meer dieren. Zonder beschermende grenzen lopen de kuddes olifanten letterlijk in de weg. Geen wegen om na zonsondergang te berijden: de grijze kolossen zijn niet te zien en hebben weinig ontzag voor zo'n oud karretje. In dit deel zullen we waarschijnlijk ook wild kamperen: zonder omheiningen en zonder sanitair.
Het laatste deel van de reis is meer terug naar de bewoonde wereld, naar Zuid Afrika. Wanneer we daar weer binnen de grenzen zijn, staat onze zustervereniging ons alweer op te wachten om ons vol trots de enorme diversiteit van eigen antieke auto's te laten zien. Ook Volvo Cars South Africa laat graag via onze reis zien dat een Volvo alles aankan.

Het weekend was succesvol: iedereen wist binnen zeer korte tijd de tent op te zetten, de avondmaaltijd die bereid werd op het kampvuur en op diverse gas-stoofjes smaakte goed en het bier en de wijn vloeiden rijkelijk. De volgende dag wisten degenen die verantwoordelijk waren voor de navigatie de route via het bolletje pijltje systeem ondanks de korte slaaptijd toch tot een vredig tochtje over de Utrechtse heuvelrug te leiden en het eind van het weekend werd gevierd op het Slot Zeist.

De komende maanden gaan we ons verder voorbereiden aan de hand van het prachtige routeboek en met alle informatie over de landen en de tips.