Weerzien met de auto's

Het inklaren van de auto's kan nu eindelijk echt beginnen. Om elf uur worden we weer op het kantoor ontvangen met koffie en koekjes. Een deel van de groep heeft zich door een taxibusje op de luchthaven zelf laten afzetten waarna de taxi weer is vertrokken. Ze bellen op dat ze nu niet meer verder weten waar ze heen moeten. Tim gaat erheen, terwijl Maarten, Clothilde en ik naar het kantoor gaan. Het kantoor van de douane is immers een kilometer of drie van de luchthaven zelf, en ze zullen het nooit vinden op deze manier. De rest van de groep staat wel al te wachten. 
Ernest, onze steun en toeverlaat van de douane hier, is geduldig onder de overmacht van zoveel kwebbelende Nederlanders. Hij verstaat ze redelijk goed, met zijn Afrikaans. De conferentie kamer waar iedereen neerstrijkt lijkt al gauw op een warm klaslokaal. Als de groep compleet is komt de douanebeambte uit de stad aan. Een aardige vrouw, die met Tim naar de hal verdwijnt om de chassisnummers te controleren. Ze is erg geïnteresseerd in de reis, en met haar hoofd onder de motorkappen vraagt ze van alles over de auto's. Tim weet gelukkig van de verschillende types de nummers te vinden, en strijkt de lagen vuil er met zijn vingers af om ze voor te lezen. Een goed idee voor de keuring die bij zo'n reis van te voren wordt gedaan: laat een ieder zijn chassisnummer schoon en leesbaar maken.
Als de groep wordt binnengeroepen rent iedereen zowat op de auto 's af en gaat onmiddellijk aan de gang met inspecteren. Al gauw worden de eerste rookwolken gevormd wanneer auto' s gestart worden. Om enkele motorkappen verzamelen zich meer mannen, want daar valt iets te beleven. De Amazon's van Maarten en van Hennie starten niet meteen. Ze moeten gefixt worden, en daar zijn genoeg vrijwilligers voor. Gezien het uur van de dag komt er nog net geen bier bij te pas, maar in alle opzichten voldoet het aan het cliché.  De dames op korte afstand, genietend van hun operationele wederhelften, maar met gepaste spot de situatie beschrijvend. Het is een sport om op het juiste moment een opmerking te maken over een technisch detail dat je nog net weet te benoemen. Als je dat goed aanpakt heb je als vrouw de reputatie dat je erg veel verstand hebt van antieke auto's en wordt je de volgende keer niet weggestuurd om een biertje te halen als de mannen weer bezig zijn...
Alle auto's rijden uiteindelijk van het terrein af, uitgewuifd door vrijwel iedere medewerker van het kantoor. Ze hebben hun mobieltjes in de hand om ons te filmen en te fotograferen.
De eerste bestemming is voor iedereen het benzinestation, maar daarna verdeelt de groep zich weer op weg naar de verschillende logeeradressen. Wij gaan mee naar de Capetown lodge, waar we hebben afgesproken met Howard en Piet, respectievelijk de voorzitter van de Afrikaanse Volvo vereniging en zijn vriend, die erg  goed is in logistieke zaken. Samen hebben ze de tocht zelfs voorgereden. Ze voelen zich erg verantwoordelijk voor ons.
Later die middag proberen we ze te overtuigen van het feit dat ze echt te maken hebben met een groep mensen die meer kunnen en doen met hun auto's dan een picknick op een mooie zondagmiddag. Het is echter erg moeilijk om ze ervan te overtuigen dat een stuk weg in Namibië dat ze beschrijven als een niet te nemen obstakel echt een peulenschilletje is vergeleken met de "Lena Highway" in Siberië, waar een aantal van ons ook overheen is gegaan. We zullen wel zien, tegen de tijd dat we er in de buurt zijn winnen we wel weer extra informatie in bij de locals. 
Al met al gaat de dag toch weer erg snel voorbij. We genieten van de laatste avond bij Wil en Syl.