Eigenlijk30 km voor Uppington

Woensdag 20 mei 2009
Introductie.
Jawel, we zijn weer op avontuur. Alwéér in Zuid-Afrika. Het lijkt of we er niet weg te slaan zijn, maar we zijn wel degelijk terug geweest naar ons dagelijks leven in Nederland.
Maar eerst moet ik nog iets afmaken van de vorige reis. Zodra we thuis zijn overspoelt het dagelijks leven ons zo, dat ik geen aandacht meer schenk aan de laatste dagen van het verslag . Ook het uploaden van de foto’s laat ik voor wat het is, wat eigenlijk zonde is want er zijn weer fantastische platen die illustreren hoe indrukwekkend het was.
De laatste twee dagen van onze vorige reis hebben we de gebruikelijke opruim- schoonmaakhandelingen gedaan voor de Landy. Daktent eraf en naar Arnold brengen, vrieskistje schoonmaken, voorraden nakijken etc. Tim zat de ochtend na de bijeenkomst met de Volvo owners club geheimzinnig te bellen, waarna hij nonchalant mededeelde dat we ’s middags een afspraak hadden. Hij bleek me naar Lanseria airport te brengen, waar een instructeur klaarstond voor mijn eerste vliegles!! Tim liet nadrukkelijk weten dat hij niet meeging naar boven, maar op me zou wachten beneden. Ik werd op de hoogte gebracht van de grondbeginselen van het vliegen, maar deze eerste keer was meer een introductie dan een les. Gelukkig! Ik vond het wel erg spannend, en voorzag dat ik veel meer te doen en te onthouden zou krijgen dan ik aankon. In de lucht was het echter verrukkelijk. In een Chessna als een vliegje over het Afrikaanse landschap ronken…fantastisch!! Natuurlijk was het onmogelijk voor mij om alles te bevatten wat me werd uitgelegd: herrie, jargon en taalbarrière, stemmen in de koptelefoon; het was erg veel maar de stress was heerlijk.
Weer in de auto naar “huis” heeft Tim me veel uitgelegd van wat ik gezien had. Hij stelde me gerust dat het voor iedereen de eerste keer zo’n enorme lading aan informatie was, en dat het al veelbelovend was dat ik de vragen stelde die ik op hem afvuurde. Hij had meteen voor de volgende dag een nieuwe les geboekt. De prijzen voor lessen zijn ongeveer de helft van wat ze in Nederland zijn, en de drie lessen die ik hier van hem cadeau kreeg waren een inlossing van een verjaardagscadeau van twee jaar geleden.
De volgende twee lessen waren zo mogelijk nog mooier. Het begon een beetje duidelijker te worden hoe het vliegen in z’n werk ging en ik mocht stukjes zelf vliegen. De lessen van Tim in de auto terug werden steeds intensiever en werden aan George’s computer geïllustreerd met flightsimulator.
De terugvlucht in de grote 747 was anders dan andere keren: ik stelde me het handen- en voetenwerk van de piloten voor en probeerde me voor te stellen wanneer de flaps werden gebruikt of het verticale staartvlak (rudder). Gelukkig kon ik die nacht wel slapen; de mannen voorin moesten dit uur na uur na uur blijven doen.
Thuis in Nederland kocht ik snel de nieuwste versie van flightsimulator om te blijven oefenen, want ondanks dat ik het vliegen erg leuk vind, heb ik het er niet voor over om een hele vracht geld te besteden aan lessen. Na een aantal keren in bomen gehangen te hebben met mijn virtuele chessna (vooral op Zorg en Hoop in Suriname) en in rap tempo te zijn ingehaald door Wouter, die een natuurtalent blijkt te zijn in vliegen, ben ik er nauwelijks meer mee bezig.
Al gauw kreeg Tim zijn zomerverlof toewijzing: mei/juni. Al heel snel dus waren we weer aan het plannen wat we dit keer zouden doen. In 2010 is hij 25 jaar in dienst van de KLM, en dat wordt beloond met een bonus. Al jaren is ons plan om die in te ruilen voor verloftijd om onze “overland”tocht te maken met de Landy naar Nederland. Al ben ik in hetzelfde jaar ook 25 jaar fysiotherapeut, voor mij is er helaas geen bonus. Ik vind het dan ook moeilijk om langere tijd mijn praktijk te verlaten om de reis te maken. Daarom zijn we aan het plannen om de reis in etappes te maken. Eerst rijden we naar Kenia, waar we in Nairobi een stalling weten om hem een tijdje te laten staan terwijl we weer aan het werk gaan. Mogelijk doen we dat al in het komende winterverlof.
Met dit in gedachten wilde ik, omdat het mogelijk de één na laatste reis is vanuit Zuid-Afrika, heel graag terug naar Namibie. Ik ben verliefd op het droge, lege land met de indrukwekkende natuur. De herinnering aan de momenten dat ik, zittend op het dak van de rijdende Landy, camera in de hand, wind en stof in de haren, uren heb zitten genieten met ieder zintuig, zullen me altijd in extase kunnen brengen.
De planning werd al snel overgenomen door toevalligheden: De Afrikaanse Volvo-enthousiastelingen vroegen ons mee te rijden naar een meeting in Pietermaritzburg meteen het eerste weekend. Een collega van Tim die in 2007 ook de reis gemaakt heeft van Amsterdam naar Beijing belde op een avond op, en al pratend bleek dat hij toevallig in dezelfde tijd verlof heeft en naar Namibie gaat. Hij had plannen om in de Naukluft woestijn de “dune driving” reis te maken die je daar in gezelschap van een gids mag doen. Dezelfde aankondiging van deze woestijn reis lag op dat moment opengeslagen op onze eettafel. Er werden dus plannen gemaakt om dit avontuur met hem, z’n maat en nog een paar vliegers samen aan te gaan.
En zo zit ik dan in de Landy te tikken op de laptop, terwijl we net Sannyshof zijn doorgereden in de richting van Uppington. Morgen zien we de anderen in het Canyon Road House, een cafe/ camping bij de Fishriver Canyon.
15 mei : Onze vakantie begon afgelopen vrijdag. Pas in het vliegtuig kan ik me losmaken van de organisatie van het vertrek. Niet vanwege bagage (we nemen inmiddels nauwelijks meer iets mee, want de Landy is compleet en in George’s kast liggen stapels van onze oude kleren die we gewoon achter kunnen laten), maar vanwege alle beloftes over eindverslagen die ik voor vertrek maak. Ik kom er vrijwel altijd op Schiphol nog achter dat ik niet alles ben nagekomen. Dit keer lijkt het echter mee te vallen. We zitten dit keer voor het eerst op deze route in de Boeing 777, die de 747 op dit traject vervangen heeft. Voordeel zijn de TV schermpjes en de ruime keuze aan films per stoel, maar de stoelen zelf zijn –op z’n zachtst gezegd- ergonomisch niet verantwoord.
George staat weer klaar op de luchthaven. De avond is korter dan anders omdat we de volgende ochtend om 8.00 uur hebben afgesproken bij Andre de Haan te zijn, waar we de Landy zullen omruilen voor een rechtsgestuurde Amazon uit 1967.
16 mei: We ontmoeten André, zijn zoon Léon en diens vriendin, die in een Volvo 144 zullen rijden. We vertrekken na een kop koffie en ontmoeten een eind verder Howard Bates en zijn vrouw Liz, die bij een benzinestation/wegrestaurant zitten te ontbijten. Zij rijden in een 142, en zo zijn we in Volvo colonne even later op weg naar Pietermaritzburg, zo’n 500 km ten zuidoosten van Jo’burg, vlak voor Durban. Op dit moment wordt daar de Durban Dash gereden, een 3-daagse klassieker pokerrit/ tourrally. De deelnemers eindigen morgen in Pietermaritzburg, in het jaarlijkse “cars in the park” evenement: een grote happening met honderden old-timers van allerlei komaf. De Volvo club wil daar ook vertegenwoordigd zijn. Wij komen daar met 3 auto’s aan, en er worden een paar leden die daar in de buurt wonen verwacht.
Het rijden in de Amazon voelt heel vertrouwd, al stinkt ‘ie verschrikkelijk naar benzine. Volgens Tim is het bij de Amazon een heel algemeen ouderdomsverschijnsel dat de overgang van het horizontale vulgedeelte van de benzinetank naar de tank zelf doorgeroest is. Er lekt dan benzine(damp) in de kofferbak. We hebben dan ook onze koffertjes maar op de achterbank van de 4-deurs auto gelegd.
Onderweg belanden we in slecht weer. Onweersbuien met bliksem en windvlagen. Op een gegeven moment zit ik met de voeten hoog vanwege een enorme plas water op de mat. Het komt overal naar binnen, vooral langs de voorruit. Ook dat is een algemeen Volvo-ouderdomsgegeven… Gniffelend vertellen de anderen via de telefoon aan elkaar dat we laarzen, een paraplu en een hoos-emmer nodig hebben.
We rijden via het Golden Gate park, waar we nog maar een paar maanden geleden waren. André en Howard wilden ons een paar mooie plaatsen van hun land laten zien. Ze konden ook niet weten dat we de weg hier blindelings kunnen rijden. Maar het blijft een prachtig landschap, en om het dit keer vanuit onze lage, diep weggezonken stoelen van een amazon te beleven is weer heel bijzonder.
Als tussenstop hebben ze een bierbrouwerij in Nottingham bedacht. De brouwerij zelf is bij aankomst gesloten, maar de mannen bemachtigen nog net voor sluitingstijd van de winkel een paar lekkere biertjes. De vrouwen zitten ondertussen braaf aan een tafel in de pub de bestelde biertjes koud te houden.
Het wordt in deze tijd van het jaar vroeg donker. Om 5 uur begint het te schemeren en tegen zessen moeten we in het donker de weg vinden naar het gereserveerde Bed & Breakfast. Howard heeft zijn uitgeprinte beschrijving thuis laten liggen en regelt één van de locale leden om ons te escorteren naar het adres. Later haalt Robbie, deze gids, thuis een soort kruimel-maispap voor bij de braai. We zitten een beetje kleumend om het vuur aan het meegebrachte bier en de steaks die avond. Hoewel de temperatuur hier een stuk hoger ligt dan in het hoger gelegen Jo’burg, is het ’s avonds onaangenaam buiten. We maken het niet te laat.
17 mei. We hebben om 7.00 uur aan het ontbijt afgesproken. De Tsjechische oude dame die deze B&B heeft, is niet ver van onze eettafel weg te krijgen. Ze vindt het heerlijk dat gasten haar eenzaamheid komen verlichten. Vooral als Tim over Praag begint. Ze houdt van muziek en gaat af en toe zelfs naar Europa voor concerten, meteen haar familie bezoekend. Als we afreizen moeten we beloven nog eens terug te komen, want ze leidt ook city tours in Pietermaritzburg.
Het park evenement is om 8.30 uur al in volle gang. We zetten de Volvo’s op een gereserveerd stukje onder de statige bomen en Andre en Howard zetten een partytentje op over een tafel met Volvo spulletjes. Wij slenteren daarna over het grote terrein met een grote variatie aan klassieke auto’s. Er staat een Messerschmidt, zo een als mijn oom vroeger had en die “het pruttelei” werd genoemd. Tim wordt vooral aangetrokken door de “puf-puf club”, een stel hobbyisten die oude machines op gas en op benzine restaureren en aan het werk zetten. Een grote (vliegtuig)motor die veel herrie maakt en kleine industriële machientjes die af en toe een bescheiden pufje doen; ze zijn nog net niet zo afgesteld dat ze met al hun geluiden een mars kunnen puffen. Heel aantrekkelijk is ook, dat de biertent net naast deze plek ligt, zodat we achter een groot glas koud bier dit alles kunnen overzien. Het is inmiddels alweer aardig warm geworden, en van al het slenteren en kletsen krijg je dorst…
Om een uur of 2 begint iedereen zo’n beetje te vertrekken, hoewel er nog veel publiek is. Er zijn waarschijnlijk veel mensen die een flink stuk moeten rijden om thuis te komen. Als we buiten het park rijden zien we dan ook erg veel klassiekers op de wegen. We gaan alleen met Howard en Liz terug naar Jo’bug, want André en z’n zoon gaan in Durban op familiebezoek. Het weer is veel beter dan gisteren en de rit is aangenaam. Tegen het eind van de middag begint de Amazon een beetje te stuiteren en wil daarna niet meer reageren op het gas. Het klepzeiken kan beginnen… Tim blaast de benzineleiding door omdat het filter misschien “aan de verkeerde kant” geblokkeerd was door rotzooi uit de tank, maar Howard komt al aangelopen met een andere benzinefilter. Echte Volvo-fanaten hebben kennelijk altijd dit soort onderdelen bij zich..
Tegen schemer is Howard z’n Tom-tom eigenwijs en wil hem over zandwegen leiden, wat niet de opdracht was. We blijken een afslag te hebben gemist. Tim neemt de leiding met ouderwetse kaart-navigatie (zelfs zonder GPS, want de cigaretten-aansteker is kapot) en geniet van dit bewijs dat je je niet kan verlaten op de techniek alleen. In Howard’s auto bevindt zich niet eens een gewone wegenkaart..
We overnachten in een vakantie-oord aan de voet van de Drakensbergen, bij Bergville. Het is een gezellige avond met de rest van het door Liz meegebrachte vlees, een door ons samen bereide salade en een flesje wijn.
18 mei. We hoeven niet veel kilometers te maken, maar we moeten de Amazon voor 16.00 uur weer terugbrengen naar André z’n huis, want zijn vrouw moet daarna weg en kan het hek voor ons anders niet opendoen. We ontbijten op ons gemakje en rijden om een uur of 10.30 weg. Het is weer helder en zonnig weer, en de auto’s doen het prima. Totdat er plotseling aan Howard z’n korte slingertjes te zien is dat hij iets aan het uitproberen is. Even later zien we het al: er komt rook uit de linker voorrem. We stoppen, maar Howard wil na een inspectie toch doorrijden omdat we anders niet op tijd zijn. De remleiding zat verstopt, en hij hoopte hem tijdens het rijden te lossen, door korte slingers te blijven maken. Niet lang daarna zijn er echter weer rookwolken. Uiteindelijk hakken we –inmiddels in Jo’burg- maar de knoop door. Er zijn al kleine vlammetjes te zien bij de remschijf. Howard en Liz zijn te zeer bezorgd dat we niet op tijd zullen zijn en voelen zich verplicht om ons te escorteren. Tim kent Jo’burg echter goed genoeg om zelf het adres te kunnen vinden, dus we gaan alleen verder en Howard pakt de krik en gaat met de onverstoorbaarheid van een vliegtuig-ingenieur aan de slag. Een half uurtje later zijn we weer bij hem terug, nu met de Landy. Natuurlijk moet hiervan een plaatje gemaakt worden: de Landy als hulp-auto voor een Volvo…
We nemen afscheid van Howard en Liz als ze met alleen de achterrem en de handrem bijna thuis zijn. Dat was dan weer het Volvo weekend…
’s Avonds eten we met George bij Moyo. George heeft nog steeds veel moeite met het in toom houden van zijn diabetes. Hij meet nu bijna dagelijks waarden van 20! Hij is moe en houdt het werken moeilijk vol. Hij staat de hele dag op z’n benen voor een zeer bescheiden salaris. Nog 2 jaar, dan kan hij met pensioen. We hebben met hem te doen.
19 mei. Het gebruikelijke dagje regelen. Tim laat de auto nog even nakijken en gaat de handlier halen die hij heeft besteld (is nog niet aangekomen, helaas). Daarna de supermarkt, het ophalen van de daktent, het vullen van benzine- en de watertanks en tenslotte ’s avonds de uitnodiging bij Arnold en Ida. Wat is het daar altijd weer gezellig! We genieten weer van Ida’s beroemde Apple crunch en lachen heel wat af.
Zo heeft George sinds de apartheid is afgeschaft nog steeds wel eens moeite met de benamingen van zijn medewerkers. Hij vergist zich nog regelmatig en heeft het nu hij zo moe is zelfs over “mijn kaffer” als hij het over de man heeft die hem assisteert in zijn werkplaats. We beginnen te lachen, en iedereen snapt het behalve George..Later, na een paar lekkere glaasjes wijn betrapt zelfs Arnold zichzelf erop dat hij het even over “mijn kaffers”heeft, maar heeft dit al in de gaten voordat het zijn lippen heeft verlaten. Hij lacht schuldbewust mee als we hem uitlachen.
20 mei. En daar ben ik weer bij het begin. De dag is om 5.30 uur begonnen en nu zijn we al in Kuruman, een eind op weg naar Uppington, waar we denken te overnachten. De muziek en de dieselmotor klinken doordringend. Tim leeft mee met Wouter, die vandaag de zwaarste dag van zijn examen heeft. Hij heeft gisteren uitgebreid met hem gesproken via mijn nieuwe communicatiesysteem: We bellen nu via Skype (met de computer) naar huis. Ik kan met een locale SIM-kaart op internet, en dan via een aan boord gekocht Skype telefoontje met USB stekker onbeperkt kletsen. Vanavond gaat ook op die manier dit stukje naar de website. Bob belde dat hij thuis naar het netje zoekt om de algen uit mijn pas aangelegde vijver te vissen. In opdracht van Dick, die weet hoe ik de afgelopen weken met hart en ziel aan die vijver heb gewerkt en verliefd ben op het resultaat. Het leven gaat ook thuis dus gewoon door…