Dag 11: wildlife

Vannacht hebben de leeuwen niet hard gebruld. Maar ze zitten er nog wel, en zo te horen nog iets dichterbij. Peter is in alle vroegte weggegaan: hij heeft een flink stuk rijden voor de boeg. Zijn auto stond nog een stukje dichter bij de leeuwen dan de onze.
Tim en ik klappen de daktent in en rijden naar de plaats waar we ze horen, om te bepalen of we ver van de auto af kunnen om bijvoorbeeld een plasje te doen. De grote man met de donkere manen ligt tussen het lage struikgewas, nog steeds zo’n honderd meter van ons kamp. Zijn stoeipoes is niet te zien, maar wel een andere jongeman, nog niet zo donker van kleur. Misschien een jongere broer die de kunst van het minnen moet leren. Daarom was er af en toe ook een wat strenger gegrom te horen: die twee zaten natuurlijk de grenzen te bespreken wat toelaatbaar was. Gisteren toen we stonden te kijken naar het minnende stel zag ik vanuit mijn ooghoeken iets bewegen in de bosjes aan de andere kant van de auto, dat was deze jongen dus.
we zetten de auto dicht tegen het A-frame aan. Niet dat het echt bescherming biedt als ze werkelijk iets met ons zouden willen uithalen, maar het voelt wel beter.
Als Willem naar de longdrop gaat doet hij dat maar met de auto, want het is zo’n vijftig meter dichter bij de leeuwen. Als hij met zijn schepje en wc rol terug is en we net beginnen aan het ontbijt zie ik vanuit de plek waar hij net vandaan kwam een luipaard aan komen kuieren. Hij loopt rustig de weg op, kijkt ons eens aan en gaat dan verder het hoge gras in. Hij moet Willem net in gehurkte positie hebben bekeken, dat kan niet anders.
Als we klaar zijn met het ontbijt ruimen we de spullen zorgvuldig op, hoewel we de tafel en stoeltjes laten staan. We gaan een gamedrive doen en eens kijken of we op een andere campsite water kunnen vinden. Dat zou prettig zijn voor een douche en we nemen de afwas mee. Er zijn een paar andere A-frames in de buurt, verlaten en de meeste ook zonder water. Al die boekingen die er zouden zijn, zijn waarschijnlijk van touroperators die vervolgens niemand hebben voor de plekken. We vinden inderdaad een plek waar stromend water is en een wc zonder wespen (slechts een kameleon woont er). Wat kan een douche toch heerlijk zijn!
De lucht wordt donker. Wolken stapelen zich op en in de verte zien we buien vallen met flitsen weerlicht. De gele bloemen op en langs het pad lichten prachtig op tegen die donkere achtergrond. We fotograferen en filmen veel. Ineens bedenkt Tim zich dat hij nog geen bier heeft koud gezet voor vanavond en meldt dat door de radio aan de mannen. Ik heb nog nooit zo’n snelle reactie van Louis gezien: hij staat Abrupt op de rem, kijkt niet om zich heen of er roofdieren of slangen zijn maar stapt uit om een sixpack te pakken en achter in de auto in de koelbox te zetten. Dan stapt hij weer in en switcht moeiteloos weer om naar het gamedriven met alle zintuigen gericht op wildlife. Zo gaat dat bij mannen: first things first.
De regen komt, maar is zo ook weer voorbij. Het zijn buien, ze maken de weg nauwelijks nat. De temperatuur is heerlijk.
Terug in het kamp zijn de leeuwen er nog steeds. Later in de middag begint het stel weer te minnen; zij klinkt krolser dan gisteren. Willem wil zijn infrarood camera zo dicht mogelijk bij hen in een boom hangen, hij is niet bang te krijgen en durft dat rustig te doen. Hij rijdt er met Louis weer naar toe. Intussen is het jonge mannetje opgestaan om te gaan drinken in de pan. Tim en ik zien vanuit ons kamp hoe hij terugkeert en waarschuwen de mannen via de radio. De leeuw loopt een klein stukje om ons heen, wij zitten inmiddels ook in de auto. Doodgemoederd loopt het imposante dier door het A-frame van de buren en verdwijnt weer de bosjes in. De camera hangt toch maar een stukje dichterbij.
Later koken we een lekkere kip curry zonder de leeuwen op bezoek te krijgen en vergeten ze maar even. Dat eet een stuk rustiger.