pipers pan

Dag 7: Pipers Pan! !
Een vroege start is verstandiger voor de lengte van de route en de staat van de zandwegen die we
vandaag zullen nemen. Aangezien het afbreken van de tent de meeste tijd kost, zijn Louis en
Willem al om zes uur in de weer. Om acht uur zijn we weer op pad. !
We passeren onderweg veel jonge aanwas van de wildebeesten en struisvogels; van de
gemsbokken zien we geen jong spul. Sommige plekken zijn bezaaid me bloemen, als een
Zwitserse alpenwei. Af en toe springt een zwarte korhaan meters de lucht in, om dan als een
lekgeschoten ballon naar beneden te dwarrelen zonder zijn vleugels uit te slaan. Of hij nog de
macho uithangt voor een hen of dat hij gewoon vanaf een hogere positie wil zien wat er aan komt
rijden is de vraag. Het is valentijnsdag vandaag, en dat vier ik met een bosje bloemen in een
gemberbier blikje gevuld met water. !
Veel vroeger dan de Garmin aangaf arriveren we bij het volgende kamp, Xade. Het rijden over de
zandwegen viel mee, wa hadden geen oponthoud. Xade is de plaats waar we officieel ook weer
het park uit gaan; er staat een huis waar personeel woont. Er staat ook een stevig gebouw met
sanitaire voorzieningen met stromend warm en koud water. Als Tim gaat overleggen waar we
mogen gaan staan (volgens de coordinaten die we kregen bij de ingang moeten we nog een paar
kilometer doorrijden), hoort hij dat we overal mogen gaan staan: er is toch geen enkele andere
gast. We blijven dus maar hier, dan kunnen we gebruik maken van het water. !
Dan wil ik gebruik maken van het toilet. Wanneer ik de deur open doe, loopt die vast op een
kronkelende staart. Ik roep Willem erbij en die bevrijdt kordaat de staart door de deur weer dicht te
trekken. We kijken door het ruitje in de deur aan wie de staar toebehoort. Een lange slang kronkelt
verder de doucheruimte in. We openen voorzichtig de deur en kijken om een hoekje naar het dier,
dat een kleine twee meter lang is. Toch maar vragen aan de rangers of ze hem weg willen halen: ik
denk niet dat ik gemakkelijk kan toiletteren in dit gezelschap.!
De rangers zijn niet erg onder de indruk van ons verhaal: het wemelt hier van de slangen, vertellen
ze. Toch komen ze kijken of we werkelijk iets gezien hebben. Het blijkt een boomslang te zijn, een
behoorlijk giftig dier. Het gif werkt in op het bloed: als je gebeten wordt blijft de wond bloeden. Na
twaalf tot zesendertig uur kan het bloed uit iedere lichaamsopening stromen en ga je dood.
Natuurlijk kan je behandeld worden met tegengif, en daar is doorgaans voldoende tijd voor. Maar
het is beter om niet gebeten te worden. Nu zal een boomslang niet gauw bijten, maar als je hem
net een pijnlijke staart hebt bezorgd, weet ik niet of hij je wel zo aardig blijft vinden. !
De rangers zijn zelf ook wel een beetje bang. Ze duwen de slang met een bezem naar buiten,
waar het dier razendsnel naar de dichtstbijzijnde boom slingert en in een ommezien onzichtbaar is
vanwege zijn schutkleur. Hij verdwijnt in een gat in de stam. Tegelijkertijd vlucht uit een ander gat
een muis voor zijn leven. Ons ziet hij niet staan: de slang is een veel groter gevaar. !
Louis ziet een beetje bleek. Hij heeft niets met slangen. Natuurlijk wordt hij daardoor het mikpunt
van vele grappen. Pas na het tweede biertje wordt hij wat losser en begint hij het avontuur weer in
te zien van de reis. Hij durft tenslotte zelfs te gaan douchen.!
Terwijl het brooddeeg rijst in het potjie (de zwarte gietijzeren pot die we altijd bij ons hebben),
vermaken we ons met een koppeltje hornbills, die hun jongen aan het voeren zijn in de grote
acacia waar Louis en Willem hun kamp onder maken.